Kulis Knut Hamsunun “Üzük” hekayəsini təqdim edir.
Bir dəfə qonaqlıqda olduğumuz zaman onun çöhrəsində yenicə eşqə düşmüş gənc qadının cizgilərini gördüm. Mavi gözləri əvvəllər olmadığı kimi parıldayır və öz hisslərini heç cür gizlədə bilmirdi. O, kimi sevir axı? Deyəsən bayaq pəncərə qarşısında dayanan gənc centlmeni - əyninə mundir geyinmiş, səsi aslan nəriltisinə bənzəyən sahibkar oğlunu. Aman Allah, qadının gözləri gənc oğlana elə bir məhəbbətlə baxırdı ki...
Axşam evə qayıdarkən onun xasiyyətinə yaxşı bələd olduğumu nəzərə alaraq dedim:
- Necə aydın, möcüzəvi hava var. Bu gün maraqlı keçdi, hə?
Ardınca onu sevgi macərası yaşamaq haqdakı arzusunun heç də yaxşı fikir olmadığı ilə bağlı xəbərdar etmək üçün öz nişan üzüyümü çıxarıb dedim:
- Bax, sənin üzüyün mənə balacadı, barmağımı sıxır. Bəlkə onun ölçüsünü böyütmək üçün zərgərə verəsən.
Qadın əlini qaldıraraq pıçıldadı:
- Onu mənə ver. Tezliklə düzələr.
Və mən üzüyü ona verdim
Onunla bir ay sonra rastlaşdıq. Üzüyün aqibəti haqda soruşmaq istəsəm də soruşmadım. Zaman səbirlidir, mən də səbir edib qadını tələsdirməmək qərarına gəldim. Bu zaman o, baxışlarını aşağı dikib:
- Doğrudan sənin üzüyün. Bəla üz verib, mən onu haradasa gizlətmişdim, indi isə tapa bilmirəm. – Mənim susduğumu görüb narahatlıqla əlavə etdi – Buna görə mənə qəzəblənmirsən ki?
- Yox.
Aman Allah, ona qəzəblənmədiyim üçün elə arxayınlıqla çıxıb getdi ki...
Beləcə bir il keçdi. Bir gün mən köhnə məkanlara üz tutub, mənə olduqca tanış olan küçə ilə yürüməyə başladım. Budur, onunla yenidən görüşdük. Gözləri bir az daha mavi, bir az daha parlaq idi. Dodaqları isə sanki xeyli böyümüş və soluxmuşdu.
Məni görən kimi hələ uzaqdan səsləndi:
- Bax, sənin üzüyün, nişan üzüyün. Onu tapdım, əzizim. O, artıq böyükdür və barmağını sıxmayacaq.
Mən bu tərk olunmuş qadına, onun soluxmuş dodaqlarına, sonra isə üzüyə baxdım. Qadına təzim edərək - Ah... deyəsən bizim bu üzüklə bəxtimiz heç gətirmir. İndi də o, barmağıma böyük gəlir. – deyə bildim.
Rus dilindən tərcümə etdi: Xatirə Nurgül
