Kulis gənc şair Saqif Zeynalın yeni şeirlərini təqdim edir.
Qocalığın bayrağı
Qocalıq duman kimi çökən evlər bir az qəribə,
Bir az da qocaman görsənir...
Bizim də qapını qocalıq
Nənəmin çəliyiylə döydü,
Siqaretinin tüstüsüylə çökdü
Dünyaya bir "göz"lə baxan komamıza...
Biz onda hələ uşaq idik.
Onda bizim üçün qocalıqla əylənmək:
Çəliklə özümüzə qıça düzəldib
Nənəmi yamsılamaq,
Oturanda qucağına tökülən döşləriylə məzələnmək,
Başına dolanmağımızı istəmirdi deyə
Dayanmadan başına dolanmağımız vardı...
Özümüz də bilmədən qocalığın başına fırlanırmışıq illər öncə...
Həyat -
Gülüşü, ağlamağı üzündə qırışan
Nənəmin sifətiylə göstərirmiş bizə öz amansız üzünü...
Səsinin xırıltısına gülüb,
Titrəyən başına baxıb
Uğunub özümüzdən gedərdik...
Nənəmin titrəyən başı
Evimizdə hökm sürən qocalığın dalğalanan bayrağı,
Xırıldayan səsi qocalığın himniymiş demə...
Darıxa bilmirəm
Artıq darıxa bilmirəm
Daha darıxmaq da gücdən düşüb mənimçün ...
Durum deyim kimdən ötrü,
Nədən ötrü darıxıram indi?!
Atanlar atıb gedib,
Gedənin arxasınca darıxmazlar...
Ölənlər canın qurtarıb
Üz də vursan,
Boğaz da çəksən geri qayıtmazlar...
Əyninə barıt qoxusu hopan
Kəndimiz üçün də darıxmıram daha
Deyillər orda adamlar kəndin mərkəzinə:
İdarənin qabağına toplaşarmışlar,
Uzun-uzadı danışarmışlar.
Bundan mənə nə?!
Babamın qəbriyçün də darıxmıram
İyirmi il bundan qabaq düşmənlər sümüyündən
Təsbeh düzəldib satıblar indi...
Əlimdəki sümük təsbeh mənə çox doğmadır nədənsə?!
