Kulis.Az Könül Həsənqulunun tərcüməsində Argentina yazarı Xulio Kortasarın şeirini təqdim edir.
“Qayıdış”
Dodaqlarını yalnız səsindən
Sinəni – yalnız köynəyinin yaşıl və narıncı rəngindən
Tanıdığım halda
Nə ilə lovğalana bilərəm:
Sən mənimçün su üzərindən üzüb-keçən
Kölgə gözəlliyindən artıq deyilsən.
Xatirələrdə saxlayıram hərəkətləri, məni bu qədər xoşbəxt edən
Narazı üz ifadələrini, o özünə qapanmaq adətini,
Mərmər heykəlin
Hərəkətsiz bükümünü...
Səndən mənə
Elə də çox şey qalmadı.
Bir də sənin düşüncələrin, qəzəb qığılcımların, nəzəriyyələrin,
Qardaşlarının və bacılarının adları,
Poçt ünvanın və telefon nömrən,
Beş fotoşəkil, bir ətir şüşəsi,
Heç kimin ehtimal etmədiyi
Fəqət, bütün dünyanı gizlətdiyim yerə balaca əllərinlə toxunuşun...
Bütün bunları yolüstü itirə-itirə,
Səy göstərmədən daşıyıram özümlə.
Mən olmayacaq şeylər barədə faydasız,
Sonsuz xəyallar qurmuram.
Daha yaxşısı səni əllərim üstündə
Daşıyıb körpüləri aşmaqdır
Və xatirələrdən tikə-tikə qoparıb göyərçinlərə,
Vəfalı sərçələrə atmaqdır –
Qoy dənləsinlər quruldaya-quruldaya,
Cikkildəyə-cikkildəyə,
Qanadlarını çala-çala...
