Kulis.az Saday Budaqlının “Seçilmiş” yazısını təqdim edir.
Onun haqqında təmtəraqlı sözlər işlətmək istəmirəm. Böyüklüyünə xələl gətirəcəyimdən qorxuram.
Biz özümüzə doğma olanları sevirik. Nə vaxtsa gördüyün üzlər, addımını basdığın yerlər, keçirdiyin hisslər ömürboyu səninlə qalır, özünün də unutduğun, həyatının səndən əvvəlki, ya səndən sonrakı hansısa qatlarından xəbər verən yuxuların kimi səni həmişə təqib edir... sonra bir toxunuş, bir söz, bir baxış bağlı qapılara açar olur və anladıqların, duyduqların içini titrədir.
Hələ lap gəncliyimdə onun şeirləri mənə həmin anları yaşatdı, adını bilmədiyim, üstünü kül basmış hisslərimin bələdçisi oldu, düşüncə dolanbacları məni azdırmadı.
Onun poetik dünyası mənə doğmadı, bu aləmdə heç nə məni sıxmır, sinədolusu nəfəs ala, gözdolusu görə bilirəm, duyğularım daşan çay kimi yatağından çıxır, unamadığı hüdudsuzluğuna heyrətlənir.
Seçilmişlərdən olduğunu özü də bilir. Ona görə yaradanın bu lütfünə xəyanət eləmədi, həyatının kəşməkəşlərində şəxsiyyətini, ləyaqətini qorudu. “Tozunu çırpdığı” sözlərdən özünə elə bir saray qurdu ki, heç bir “kərpic” o birinə bənzəmədi, görənlərin könlünü, ruhunu oxşadı.
O, ilk sevgi kimidi. Üstündən aylar, illər keçsə də həmişə könlümüzdə öz yeri olacaq, heç nə onu unutdura bilməyəcək.
Bu dediklərim 70 yaşını qutladığımız şair Ramiz Rövşən adınadı.
