Kulis.az gənc şair Ramil Əhmədin “Günəş” şeirini təqdim edir.
Hərəni öz eşqi boyda göyə çevirir Allah!
Vaqif Bayatlı Odər
Bir boşluq ki içində
heç dolmur...
Boşluqlarla dolusan indi.
Bir kədərə hamiləsən ki
doğulmur illərdi,
İçində böyüdərsən kədər balanı,
Tanrı ruh üfürməz.
Uduzduqca hər gün özünə,
baxıb, baxıb göy üzünə
soruşar: niyə?
Niyə, İlahi,
hamıdan gücsüzəm,
hamıdan zəif?
Sanma özünü kimsəsiz,
O, səndən xəbərsiz, səssiz,
oturub öz taxtında,
hamını öz vaxtında
gözləyər göy üzündə.
Ağrıdığın,
ağladığın qədərsən...
Nə qədər ki,
göy üzündən
minlərlə gözlər baxır,
Nə qədər ki,
O var, qorxma,
ölməzsən, ölməzsən...
Hesabla,
ömrün boyu Günəşə
nə qədər baxdın doyunca?
Zəngli saatın
səni hər səhər
işə, dərsə, görüşə
getməyin üçün oyandırdı.
Heç Günəşi qarşılamaq üçün
çaldımı zəngli saatın?
Günəşi görmək üçün oyandınmı?
Ömründə bircə yol
iş üçün yox,
dərs üçün yox
günəşi görmək üçün,
yaşamaq üçün olsa
gözlərinin ilk açılışı,
Sevsən adamları,
dünyanı,
ağacları,
günəşi,
yağışı
onda hamıdan,
hamıdan güclü olacaqsan!
