Kulis.az Amil Amalın şeirlərini təqdim edir.
3,
7,
40
365,
1000,
1000000
1000000000
və torpaq.
***
Necə də insan kimidi.
Gövdə qocalır, saralır.
Ağacın başı
ölənə qədər yaşıl.
***
Hər gün bir kərpic çörək
alıb evinə gedirdi.
Çörəyi daşdan,
kərpicdən çıxan adam.
***
Bir qızı sevirdim.
O da məni sevirdi.
Atası yox idi.
Sonra anladım ki,
məni atası kimi sevir.
Ayrıldıq.
Nömrəsini
telefonumdan silən günü
Gördüm adını
belə yazmışam:
"Qızım"
Sonra heç danışmadıq.
İllər keçdi aradan.
Parkda gördüm.
Gördüm qızı olub,
qızının yanında atası.
Elə sevindim,
sevindim.
***
Bir bilsən
səni xatırlamağımın
ciyərlərimə
nə qədər xeyri var.
Həkimim deyir
ciyərlərinə hava lazım.
Çalış gündə tez-tez
dərindən nəfəs al ver.
Mən sadəcə tez-tez
səni xatırlayıram.
***
Keçəl bərbərin
süpürdüyü döşəmədə
ağ tüklər
qara tüklərə qarışmışdı.
Az sonra bir uşaq
saçları üçün
hönkür-hönkür
ağlayacaqdı.
***
Mən atamın oğlu
anamın balası,
babamın nəvəsi,
nənəmin gül balasıyam.
Bacımın qardaşı,
yoldaşının qayını,
uşaqlarının dayısıyam.
Əmimin qardaşı oğlu,
dayımın bacısı oğlu,
dostlarımın dostu,
qohumlarımın qohumu,
sevgilimin sevgilisi,
gələcək həyat yoldaşıyam.
Bəs ilahi, özümün,
özüm-özümün nəyiyəm?
***
Müharibə uşaqları,
qaçqın-köçkün uşaqlar
daha yaxşı bilər bunu.
Evdə bişən bütün yeməklər
kartofdan hazırlanardı.
Çörəkdən də daha çox
müqəddəs sayılardı.
Qızartması, soyutması,
püresi, kotleti, lüləsi
hətta kababı belə vardı.
İndi yerdə görsəm
öpüb gözümün
üstünə qoyuram.
