Vahid Ləmbəlli (Bayramov)
Ləmbəlim mənim
Ləmbəli deyilən kəndimiz vardı
Axarlı-baxarlı gözəl diyardı.
İgid oğulları, qəşəng qızları
Leylisi, Söylüsü, Hilalı vardı!
“Dik daşın” üstündə qartal oturar,
Quzular mələşən döşə baxardı.
“Ağanın bulağı” ağ cığır kimi
“Göyərçinli” dərəsinə axardı.
“Qara bulaq” deyilən içməli suyu,
Yayda sərin olur, qışda ilıq
Güclü axarında çimişərək biz
Bəzən həvəslənib tutardıq balıq.
Dağlara dırmaşıb qulançar yığar,
Göbələk üstündə dava salardıq.
Ağız-burnumuz qana batırıb,
Axırda yenə də biz barışardıq!
Şaftalı bağları, üzüm bağları,
Əhatə etmişdir uca dağları.
“Qaçaq-qaçaq” oynayaraq biz,
Evə qayıdardıq lap gecə yarı.
Keçmişi düşünüb kədərlənirəm
Yurdum-yuvam yadıma düşür
Az qala ağlayam göz yaşı tökəm
Yenə də hövsələm dadıma düşür.
Həsrətində qaldım Ləmbəlim mənim
Of! Alışdım yandım Ləmbəlim mənim!
Qocalıq
Qocalıq dövrünün zirvəsindəyəm
Hayana baxıram sizi görürəm
Dağlardan enmişəm düzənliklərə
Ceyranlar mələşən düzü görürəm.
Həyatın o qədər keçmə keçi var
Çıxıb-düşməkdən də zara gəlmişəm
Qəlbimdə tutduğum yolla getsəm də
Heç özüm də bilmirəm hara gəlmişəm.
Həmişə gözümün önündəsiniz
Sizsiz keçinməyib bir anım mənim
Nə qədər baxsam da yenə doymuram
Leylam, Rüstəmim, Ceyranım mənim.
