Kulis.Az rus şairi Pyotr Veqinin (1939-2007) şeirini Könül Həsənqulunun tərcüməsində təqdim edir.
Gecə kürəyi-üstə uzanıb ulduzlara baxanda
Sizi necə sevdiyimi dərk edirəm
Eynən uşaqlar karameli çevirdiyi kimi
Mən də eləcə çevirirəm ağzımda
Bu üç şirin sözləri:
“Mən Sizi sevirəm,
Mən sevirəm Sizi,
Sizi mən sevirəm...”
Nəyə görə? – Mənə yanar köz uddursalar da belə
Yenə də deyə bilməzdim – sevginin niyəsini
Çünki mənim
Bu haqda düşünməyə vaxtım olmayıb Sizə aşiq olanda
Bir də
Sizin üzünüzdə göz yaşıyla birgə
Eyni zamanda
Təbəssüm də görəndə
Mən Sizə heç nə deyə bilmirəm
Çünki ayırd edə bilmirəm – Siz təbəssümünüzü itirirsinizmi
Yoxsa ki ağlamağı kəsirsinizmi?
Və yenə bu üç söz mənim
Qırtlağımı və ruhumu cırmaqlayır: ”Mən Sizi sevirəm”.
Daha Sizə nə deyim –
Sizin bu gözü yaşlı təbəssümünüzə?
Mən çox güman ki
Eyni sözləri təkrarlayan zavod oyuncaqlarına
Oxşayıram
Bəlkə Siz də məni sevəcəksiniz haçansa
Ancaq indi bu haqda deyil mövzum. İndi
Ulduzlardan yanıb-alışan köynəyim əynimdə
Cırıldayan taxta pilləkənlərlə yuxarı qaçıram
Orda
Şeirlərimin-romanlarımın qaralamalarından
Dolub-daşan otağımda mən
Xəzan qoxan
Köhnə qlobusu qucaqlayıram
Və yanağımı Sakit okeana söykəyib bu sözləri təkrarlayıram:
“Mən Sizi sevirəm”
Axı mənim başqa fürsətim yoxdur ki
Gülümsəyən və yanağı göz yaşıyla islaq
Ərköyün uşağa bənzər bu Bəşəriyyəti
Bütövlükdə qucaqlayıb söyləyim:
“Mən Sizi sevirəm. Hər şey yaxşı olacaq.
Günəş doğmadan
Nələr doğar...”
