Onlar elə bilirdilər haqq uğrunda mübarizə aparırlar. Bütün ömürləri boyu da belə bildilər. Yalnız sonda - təqaüdçülər olaraq günlərini eyvanda oturub çay içməklə keçirdikləri zaman bildilər ki, sən demə elə deyilmiş. Onların yolunu təmizlədikləri gələcək heç də işıqlı deyilmiş yəni. Amma yeni nəsil bunu onlara deyəndə heç də məyus olmadı bu qoca kommunistlər. Əksinə, gülümsünüb dedilər ki, bizdə günah olmayıb:
- Axı biz heç vaxt haqqı görməmişdik. Bizə dedilər ki, haqq o tərəfdədir. Biz də o yolu tutduq. Desəydilər, bu tərəfə getmək lazımdı, gedəcəkdik. Günah haqdadır. O, gərək heç olmasa bir dəfə özünü bizə göstərəydi. Yerini-yurdunu, rəngini - ruhunu biləydik...
- Bəs indi neyləyəcəksiniz? - soruşdular onlardan.
- Heç nə, - dedilər təbəssümlə qoca ərlə arvad, - çay içib ölümü gözləyəcəyik. Belə anlaşılır ki, biz insanların bu dünyada gördüyü yeganə haqq elə ölümün özüdür. Onun uğrunda aparılan mübarizə də çox sadədir. Nə qala fəth edirsən, nə də harasa yol açırsan. Sadəcə bir ömür yaşayırsan, vəssalam...
