Şeirlər vardır, yazıldığı gündən dillərə, könüllərə düşən... İllər ötüb keçsə də yaddaşın bir küncündə, dilin ucunda qalan...İnsan yaşa dolsa da heç zaman qocalmayan, hər zaman öz estetik təravətini saxlayan, vəsf etdiyi duyğular qədər təmiz, saf və əbədi olan şeirlər... Kulis.az-ın “Günün şeiri” layihəsində bu şeirlər yada salınır. Bu ölməz şeirlərə yeni könüllər, yeni könül evləri, yeni sevgilər tapmaq üçün... Şeirləri çoxaltmaq üçün...
Kamal Abdulla: “Büllur qab”
Sən büllur qab idin - soyuq, bəzəkli
Sənə nə oldu ki, canlandın belə?!
İçi susuz qabdın - süni çiçəkli
Səni kim aldatdı, inandın belə.
Kim dedi arzusan, ümidgahsan?!
Arzunu şüşədən yaratmazdılar.
Hansı naəlacın son pənahısan,
Uşağı da belə aldatmazdılar
Hamını mat qoydun bircə anda sən,
Bəlkə də baş verdi bunlar yuxuda.
Birdən silkələnib canlananda sən
Mən susdum, qorxudan...
Susdum heykəltək.
Elə bil heç zaman danışmamışdım.
Çünki sən gözəldin, gözəl görünmək
Heç kimə bu qədər yaraşmamışdı.
Arzular şüşədən yaradılmayır,
Arzular, ümidlər niyə qırılsın?!
Bizim alnımıza o yazılmayıb,
Necə büllur qabdı - elə də qalsın.
Qayıtsın əvvəlki donuqluğuna,
Canlanan arzuyla neyləmək olar?
Qayıtsın işıqlı soyuqluğuna,
Dünyanın əbədi qanunları var.
