Kulis.az Əsəd Qaraqaplanın yeni şeirlərini təqdim edir.
Özüm Kəşf Etdiyim Musiqi və Qadınlar
elə anlar olur ki
gözəl musiqi kimi axıb gedir bu həyat
ölümə hazır olan içimdən…
elə qadınlar olur ki
acını musiqi ilə daddırırlar ruhuma...
özüm kəşf etdiyim musiqi və qadınlar
həmişə ən çox sevdiyim musiqi və qadınlardır
bilirsən hərdən mənə elə gəlir ki,
bu qədər gözəl həyat varkən
ölümə daha çox yaxınam...
insanların içində elə bil doğuluşdan
ölümə maraqlı biri gizli
acıya maraqlı biri gizli...
hərdən bütün çılpaqlığımla
görünmək istəyirəm insanlara
gözlərim dolur hərdən böyük acılardan sonra
yeni xırda sevincləri görəndə
bilirsən yalnızlıq əslində
ölüm qorxusuyla həyatdan qaçıb
gizləndiyin otaqdakı təklikdən başqa bir şey deyil
bəzən hər şey göründüyü qədər dəhşətlidir
bizsə onlara başqa don geyindiririk əslində
ölümə həyat donu
həyata ölüm donu...
bilirsən hər kəsin sonu
əslində yeni bir həyatla başlayır
ayrılıqdan sonra axıb gedən musiqi kimi
bəzən insan daha çox fatalistdir
həyatla ölüm arasında
dindar olduğumu sanma
ama bəzən mən də
gözlərim dolarcasına sarılıram içimdəki inanca
o inanc ki bəzən məni ateistlərdən
daha çox ateist edir
dindarlardan daha çox dindar edir...
o inanc ki həmişə içimdə gizli saxlı
həmişə onu qorumuşam – kiçilməsin…
bilirsən mən həmişə böyüməkdən qorxmuşam
başqa heç nə məni
içimdəki körpənin böyüməsi qədər qorxutmayıb
bəlkə də bu üzdən
təklik mənimçün göründüyü qədər dəhşətlidir
bəlkə də bu üzdən
bütün çılpaqlığımla görünmək istəyirəm insanlara…
bəlkə də bu üzdən... bu üzdən
özüm kəşf etdiyim musiqi və qadınlar
həmişə ən çox sevdiyim musiqi və qadınlardır...
Divara Şəkil Çəkmişəm
hər şey get-gedə tükənir
hər şey bitir, bilirəm
mənə sadəcə özündən
biraz gətir, ölürəm...
gətir, qoy uzaqlar sənin
olmayan yanımda qalsın
mənə sən özündən gətir
çoxalsın canımda qalsın
ev-ev, otaq-otaq mənim
canımı çürütdü Bakı
səni də qovub qaçırdı
mənə də səninlə bağlı
siyasət yürütdü Bakı
təkəm tanrının əlində
çoxam yalnızlığımda, çox
dadını da qaçırmışam
artıq yalnızlığın da çox
hərdən gəlib-gedən olur
görürlər sən boyda təkəm
divara şeir yazmışam
qorxuram şəklini çəkəm
nəyi necə qoymusansa
o qədər təkdir yerində
burda şəkli sən çəkirdin
gəl yenə çək də yerində...
Qiraətçi Qızın Mesaj Qutusuna
ən yaxın dostum kirayə otağımdır
ən çox sevdiyim insanlar - uşaqlar
böyüdükcə böyüklərdən heç böyüklük görməmişəm
elə uşaq olmaq istəyirəm indi
evimizlə dost olmaq
həyətimizdə uşaqlarla oynamaq...
dünyadan küsdüyüm gün aşiq olduğum gündür
ona qədər heç bir gün görmədiyimi anladım
böyüklərin kiçikliyi
onlara aşiq olduğumuzda daha görünürmüş
həyatın nə qədər soyuq
ölümün nə qədər isti
heç bir insan içi torpağın altı qədər rahat deyilmiş məgər
və ən üzüldüyüm şey
indi bunu kənddəki uşaqlığımdan yazmağımdır
özümü saxlayıram ki, anamdan sonra öldürüm
ki, o üzülməsin mənim ölümümə...
heç bir şeyi olmayan insanların böyümək şansı yoxmuş
ölmək şansları belə şansa qalır çox zaman
mən artıq ölməkdən çox yaşamaqdan qorxuram
və ölülərin daha çox
sevdiyi bir dünyada yaşadığımı bilirəm
özümü saxlayıram ki, anamdan sonra öldürüm
ki, o üzülməsim mənim ölümümə...
elə yorğun düşmüşəm ki, güclü qolların belə
zəiflik olduğunu qəbul edəcəyəm hardasa
oysa mən nəyi çox sevdim ən çox ondan yoruldum
bir şeylər öyrənməyə başlayanda dəli oldum
özümü saxlayıram ki, anamdan sonra öldürüm
ki, o üzülməsim mənim ölümümə...
sənsə heç bilmirsən sənsə
dediyin şeirlərdə şairlərin yox olduğun
və bir şeir şairin varlığı deyil, əslində yoxluğudur
adamlar şeirləri ona görə sevirlər ki,
bir şeirin varlığı bir şairin yoxluğudur
bir şeirin nə boyda yoxluqdan gəldiyin bilməkçün
mütləq şair olunmalı
həm də elə-belə deyil
hər şeirdə yox olan şair olmalı
boşluqlara yazılmış şeirlərdir sizə dolu görünən
ağrılar boşluqların doluluğu
və sevgilər yox olmağın başlanğıcı...
özümü saxlayıram ki, anamdan sonra öldürüm
ki, o üzülməsim mənim ölümümə...
bir şeirin bir şairin yoxluğu olduğunu
o şairin o şeiri yazdığında susqunluğundan bilinir
bir şair heç vaxt bağıra-bağıra yazmaz şeiri
çünki o bilməsə belə hər şeirdə yox olduğunu bilir
mən ən çox şeiri sevdim -
və mən ən çox yox oldum...
özümü saxlayıram ki, anamdan sonra öldürüm
ki, o üzülməsim mənim ölümümə...
Dərvişə
elə tərki dünyayam ki,
ağrılar belə məni hər gün sərxoş eləyir
elə qızğın haldayam ki, hamını bağışlamışam
içimdə bir üsyan var,
heç kimi öldürə bilmədiyimdən özümü öldürməkdəyəm
sən də elə uzaqdasan, Dərvişə,
hər gün sadəcə səni görürəm yaxınımda...
adamlara adamlıq anladılmaz
adamlara sadəcə məcbur edilər
mən heç bir adamın hələ
məcbur olmadan adam ola bildiyini görmədim
sənə də nə söyləsəm
bilirəm sənə qarşı mütləq bir yalnış yanı var
mütləq bir sevgi yanı…
darıxmaq - elə bilmə uzaqdaykən yaxında olmur adam
elə bilmə yaxındakı uzaqdakından daha çox sevilir
mənim zəifliklərimin gücsüzlüklə bir bağlılığı yoxdur
eləcə də yaşamağın həyatla bir bağlılığı…
o qədər qəlizdir ki beynimdəki cavablar
heç bir sual bu cavabları götürüb evinə aparmazlar
mən əvvəllər cavabların suallardan qorxduğunu düşünürdüm
ama indi cavabların sualların padişahı olduğunu bilirəm
ona görə şah cavablarım mənim vəzir suallar görəndə
həyatla ölüm arası yaşamağı bilirəm…
bilirsənmi bir adam yaşayıram deyirsə əgər,
əslində yaşamayandır
ya da bir insan əgər ölürəm söyləyirsə,
o da ölməyəndir elə
ona görə hər şeyi olduğu kimi qəbul etmək
mənə bu qədər çətindir, Dərvişə…
mənim həyatımda son 15 ildə
sadəcə sənin adının sonuncu “ə” hərfi artıb
başqa heç nə.
o da mənim adımın baş hərfidir
o da mənim bu illərdə yaşadığım sevgimin gerçək bədəli
bilirəm ölümlə bağlı çox danışıb, çox şeirlər yazıram
ama olsun,
ölmürəmsə, daha çox ölümlə bağlı danışa da bilirəm
daha çox həyatla bağlı sarılıram yaşama
ama mənim içimdəki nə həyatın əsəridir,
nə ölümün
sadəcə dərvişliyimdir…
sığındığım ucuz gecəqondular da
əslində laməkanlığımdır, dəli
bilirsənmi biz dərvişlər
heç vaxt gözə batmamağa çalışırıq
sadəcə var olmağa, ya da əslində, əslində
var olmamaq üçün elə var oluruq…
