Yesenin, “moy brat!”
Əllərini qəbirdən uzat.
Bura kənddir, gecədir, zülmət elə qatıdır ki,
Elə bil, Tanrı bu qaranlıqla dünyanı gizləmək istəyir kimdənsə.
Sönmüş işıqlar yuxu görür evlərin qapısı ağzında.
Hətta itlər belə hürmür naməlum səsə.
Hamı öz ürəyini qucaqlayıb yatır.
Mənsə,
yuxusuzluqla dalaşıram, evdəki güzgülərə baxıram.
Heç bir güzgüdə özümü görmürəm.
Güzgülərdəki əksim də atıb gedib məni!
Darıxıram... darıxıram... Onun olmadığı yerlərdə mən də yoxa çıxıram.
Yesenin, “moy brat!”
Mən onu yox, onun gəlməməyini gözləyəcəyəm.
Şəhərdə tanıdığım bütün ağacları gül kimi dəstələyib
yuxusuna göndərəcəyəm.
Küçələrdəki bütün yiyəsiz itləri arxasınca hürdürəcəyəm.
Onun gəlmədiyi hər yerə gələcəyəm.
Ürəyimə damıb ki, o günü görəcəyəm:
Mən də sənin kimi - əliboş öləcəyəm.
Yesenin, “moy brat!”
gecədir, işığın qadını əynini soyunur küçədə
yatmağa hazırlaşır qaranlıq xanım.
göy üzünü üstünə örtür yer üzü
Hamı Tanrını unudur bir anlq.
yuxusu ərşə çəkilir gecənin
yadına düşür sevdiyi səhər -
heç vaxt bir yerdə olmayıblar,
amma həmişə bir-birilərini seviblər.
Yesenin, “moy brat!”
Qarları yağmadı bu qışın
Amma biz küçələrdə üşüdük...
Yağışları yağmadı bu payızın
Amma biz etiraz aksiyalarında şaquli deyil,
Üfüqi yağan polis yağışlarında islandıq...
Gülləri açmadı bu yazın
Amma biz məhbəs həyətində solduq...
İstiləri tez düşdü bu yayın
Amma biz, iki yalqız,
Bir-birimizə sarılıb donduq.
Yesenin, “moy brat!”
gecədir, hər yerimə qaranlıq çökür
sevdiklərim taleyimin arxasında batır.
sən demə, hamı getmək üçün gəlirmiş insanın həyatına.
indi bu qədim kənd kimi qərq oluram qaranlığa.
niyə belə tez öldünüz, ümidlələrim?
arzularım, niyə belə tez qocaldınız?
Sən demə, sevginin vurma cədvəli beləymiş:
"iki vur iki" bərabərdi " iki yalqız".
yaşamamaqdan ötrü elə darıxıram ki...
qorxuram ölüm də bu xiffəti unutdura bilməsin.
pəncərədən baxıram.
Heç kimin qulaq asmadığı küncdəki qəmli nəğmə kimi yalqızam.
Bu gecə qaranquşları qayıtmayan bir yazam,
Köçən durnalarının arxasınca əl yelləyən payızam.
Amma xahiş edirəm, bunu orda kimsəyə deməyin,
Bunu kimsə bilməsin.
Pəncərədən baxıram,
köçməyə hazırlaşan sonuncu sığırçınlar həyəcanla uçuşurlar,
sanki, göylərdə axtarırlar
dünyanın itkin düşmüş yiyəsin.
Yesenin, “moy brat!”
Sevdiyim insanların çoxu
bir yerdə çəkdirdiyimiz şəkillərdə itkin düşdü, yoxa çıxdı.
vaxtilə sevdiyim qadınla yanaşı çəkdirdiyim şəklə baxıram.
o, indi şəkildə də yoxdu. Şəkildə də tək qalmışam.
Sevdiyim qadınların hamısı o idi.
İndi tək qalan bütün adamların hamısı mənəm.
Gözləri yuxuma girir hər gecə və üzr istəyir:
“Bağışla, biz kor idik, görə bilmirdik”.
Yesenin, “moy brat!” sənə bir sirr açım:
onun uzaqlığından başqa bir yaxınlığın qoxusu gəlir.
onun olmadığı hər yerdə
Mənim sevgimin yuxusu gəlir.
Hər dəfə sevməyə başlayanda hiss edirəm ki,
Ömrümün növbəti "yoxu”su gəlir.
İndi mən elə lal-dinməz gözləyirəm ki,
Sağ qalmış canımın sol tərəfinə,
Tanrının yox olmaq ağrısı gəlir.
Amma ağlamıram, mənim gözümdən
Dünyanın "niyə"si, "nədən"i, "axı"sı gəlir...
Yesenin, “moy brat!”ağlaya da bilmirəm daha.
gözlərim buz bağlayıb.
bədənimin buzlaşma dövrü başlayıb.
mən indi, sadəcə, bütün unudulmuş insanların dostuyam.
o insanların ki
hətta indi özüm də onları xatırlamıram.
Yesenin, “moy bart!”
Əllərini qəbirdən uzat!
