“Sahil” metrosundan indicə çıxdım. Dodağına bayağı, qırmızı rəngli dodaq boyası çəkmiş tünd eynəkli qadın utanmadan iki aylıq məvacibim dəyərində olan ayaqqabımı tapdalayıb keçdi. Üzr istəmədi. Bilirdim ki, istəməyəcək.
Dərindən ah çəkib yoluma davam elədim. Yağışlı hava idi, bir az hissə qapılıb insanlara tamaşa etmək, içlərində, daxili dünyalarında nələrin baş verdiyini öyrənmək istədim. Qulaqlıqlı gənclər naməlum istiqamətə boylana-boylana bir ruh kimi yanımdan ötürdülər. Bir-biri ilə söhbət edən insana rast gəlmədim, hamı tək gəzirdi.
Nədir, ya mən müşahidə üçün düzgün vaxt seçməmişəm, ya insanlar bir-biri ilə ünsiyyətdən yadırğayıblar, ya da daha pis, hamı bir-biri ilə əlləri boyda olan o texniki qurğu ilə söhbət etməyi üstün tuturlar...
Keçən həftə nənəm mesaj yazıb ad günümü təbrik edəndə dünyanın sonunun yaxınlaşdığını düşünmüşdüm. Yox, mən bu əsrdə yaşamaq istəmirəm, intihar etmək də əlimdən gəlmir. Dorian Qrey qədər yaraşıqlı olsaydım, qadınlar kədərlənməyimə imkan verməzdilər, bu sarıdan da bəxtsizəm. Amma yox, bibim deyir, sən Bred Pittdən də yaraşıqlısan.
Tanrım, yox, məni uğursuz mühasib Fantotsiyə, nə bilim Məşədi İbaddakı hambala bənzədin, amma Hollivudun o kişi gəlinciklərinə bənzətməyin. Nə isə, əllərimi üç aylıq məvacibim dəyərində olan gödəkcəmin ciblərinə soxdum. Sağ cibimin astarı sökülüb deyə, barmaqlarımı rahatca içəridən salıb köynəyimin düymələri ilə oynamağa başladım. Qarşıdakı mənzərədən fərəhlədim. Altmış-yetmiş yaşlı qadının siqaret satması könlümü açdı. Texnikanın hələ hamını öz əsirinə çevirmədiyinə sevindim. Üç aydır tərgitməyimə baxmayaraq, qadından bir qutu siqaret aldım. Üzü kədərdən savayı heç nə ifadə etməyən qadın nəyə sevindiyimi anlamadan arxamca baxdı. Amma sevincim çox çəkmədi, adını unutduğum yazıçının heykəli ilə “selfi” çəkən cütlüyü görəndən sonra bayaqkından da dərin hüzn yaşadım. “Eyfel”dən tutmuş hər şeylə şəkil çəkdirməyə müvəffəq olan müasir insanın həyatdan nə istədiyini anlamağa çalışıram. Hələ bir nəticəyə gəlməmişəm. Avtobusda da fərəhli səhnə baş vermədi. Nəhayət, on iki mərtəbəli binanın qarşısındayam. Əslində, ən böyük səhvi bu yeni binanın onuncu mərtəbəsində mənzil alanda etmişdik.
Yarıqaranlıq zirzəmidə də gün eynəyi ilə gəzməyi normal hesab edən gənc xanımla liftə daxil olduq. Gülməsəm də, üzümdə təbəssüm vardı, amma, deyəsən, mən onu, yumşaq desək, qıcıqlandırırdım. Hər halda, bu otuz saniyədə özümü bu gün ərəb ölkələrində baş verən müharibələrin səbəbkarı hesab etdim. Təkcə bu xanımı yox, bu binaya köçdüyümüz yarım ildə bütün mərtəbələrin sakinlərinin məni sevmədikləri qənaətinə gəlmişəm. Məndən fərqli olaraq, anam bununla barışıb. Deyir, burada heç kim bir-biri ilə salamlaşmır. “Salam” verənə də bir təhər baxırlar.
Axşam toydayam. Dörd ayın məvacibinə aldığım kostyumda restorana daxil oluram. Gecikmişdim. Yaxşıdır, gözüm bir dənə də olsun, tanış simaya sataşmır. Hamı isə mənə baxır. Bir anlıq özümü orta əsrlərdə kütlə qarşısında edam olunan müttəhim kimi hiss etdim. Məgər istədiyim bu deyildi? Orta əsr qəhrəmanı da oldum. Dostum məni qaynı və nazir qayınatası ilə tanış etdi. İşə bir bax, günorta astarı sökük gödəkcədə gəzirdim, indi isə nazirlə deyib-gülürəm.
Gecə heç cür yata bilmirdim, yerimdə ora-bura qıvrılırdım. Gözüm yumulu olsa da, hey düşünürdüm. Keçən həftə əlində iki-üç qəpiklik, rəngi getmiş sellofanda limon satan qadının təlaş içində o yan-bu yana boylanması səhnəsi gözümün önündən getmir. Limon iyinə dözümüm olmasa da, hamısını aldım. Bəs qadın nədən qorxurdu? Döyülməkdən, təpiklənməkdən?
Yaxşı, bu gün yarı salamat limonlarının hamısını mən aldım, bəs sabah? Sabah onun təhqir edilməyəcəyinə, mənim günorta sevinc hissi ilə aldığım və gödəkcəmin sol cibində qalan siqareti çəkməyəcəyimə kim zəmanət verə bilər? “C’est la vie, Hikmət, c’est la vie” (fransızcadan tərcümədə “Bu, həyatdır” deməkdir-A.C.) öz-özümə təkrar edib uşaqlıqda anamın yuxuya getmək üçün yüzə qədər saymaq üsulunu həyata keçirməyə çalışdım. Deyəsən, işə yaradı...
Bizi Telegram-da izləyin
t.me/kulis_az
Bizi Instagram-da izləyin
Bizi Facebook-da izləyin
Bizi Twitter-da izləyin
