Tanınmış jurnalistlərdən biriylə müsahibə almaq üçün görüşmüşdüm.
O qolumdakı saata nəzər salıb onun marka olub-olmadığını soruşdu.
Və marka malların həyatımızdakı mühüm rolundan, hər kəsin marka aksesuarlardan istifadəsinin, marka qiyafətlər geyməsinin vacibliyi haqda zəhlətökən, sarsaq mühazirə oxudu.
Sonra təsadüfən bildim ki, həmin jurnalist tanış olduğu adamlara eyni mühazirəni oxuyurmuş.
Lap Ulrix Seyidlın “It günü” filmində hər kəsə ən populyar supermarketlərin, ən yaxşı avtomobil markalarının hansı olması haqda suallar verən Anna obrazı kimi.
Marka mübtəlası olmasam da markamaniya virusunun daşıyıcılarına tolerant yanaşmağa, onları olduğu kimi qəbul etməyə çalşıram.
Markamanlar mənim üçün hədsiz darıxdırıcı, kreativ enerjisi olmayan adamlardır.
Çünki onlardan ötrü “marka, brend, ən bahalı” məhsullar yalnız məqsəddir, ilham mənbəyidir, qida qədər zəruridir, ictimai əhəmiyyət ölçüsüdür, vacib persona kimi görünməyin vacib şərtidir.
Daha ucuz avtomobillə, telefonla işləri idarə edilirsə, münasib qiymətə keyfiyyətli qiyafətlər alınırsa, nəhəng villada yox, normal şərtləri olan xudmani evdə də rahat yaşanırsa, izafi xərclərə nə gərək var?
Bir markaman tanışım vardı, israr edirdi ki, işlənmiş də olsa bahalı telefon alım. Və hamı da görsün ki, mənim telefonum markadır.
Əlbəttə ki, çox insanların bu cür xırda məişət məsələlərində ictimai rəylə hesablaşaraq yaşamasına alışmışıq.
Amma məsələ bunda deyil.
Markamanlara elə gəlir ki, əgər kimsə onlar kimi marka həvəskarı deyilsə, brendlərə biganədirsə, yaxtaya, imarətlərə sahib olmağı arzulamırsa riyakarlıq edir.
Anlatmaq çətindir ki, yer kürəsində kimlərsə markasız-brendsiz başqa, fərqli şeylərlə yaşamaq istəyir.
Cim Carmuşun “Yer üzündə gecə” adlı beş hissədən ibarət tragikomediyası var. Aktyor seçimi üzrə agent qadın taksi sürücüsü olan gənc qıza aktrisa olmaq, onu qısa zamanda ulduz etmək kimi şirnikləndirici təkliflər verir.
Amma qız imtina edir və deyir ki, onun ən böyük arzusu qardaşı kimi peşəkar mexanik olmaqdır.
Yazarlar
-
Ana səhifə
- Yazarlar
