Dəfələrlə olub. Haqlarını qorumağa çalışdığım qadınlar arxamdan qaçıb məni meydanda tək qoyublar. Ərindən, qayınanasından, müdirindən, avtobus şoferindən müdafiə etdiyim qadınlar məni elə həmin ərə, qayınanaya, müdirə, avtobus şoferinə satıblar. Səbəb qaranlıqdır.
Yaddaşımda belə məzəli, absurd əhvalatlar çoxdur. İndi onları sizinlə bölüşməyə tənbəllik edirəm. Yalnız birini deyəcəm. Ərinin şiddətinə məruz qalan qonşu qadın canını və körpə qızını götürüb tez-tez üstümə qaçardı. Mən qadına tibbi, uşağa psixoloji yardım edər, hüquqi məsləhətlər verər, bir sözlə, insani münasibət göstərərdim. Günlərin bir günü qadının ayağı bizdən kəsildi. Eşitdim ki, əri qadını mənim onların xoşbəxtliyinə qibtə elədiyimə inandırıb. Kişinin məntiqi anlaşılandı. Bəs qadın? Mən onların hansı xoşbəxtliyinə nə üçün qibtə eləməliydim, bilmirəm. Əsl tapmacadı. Bu ölkədə həmcinslərimin məntiqini anlamaq qədər çətin heç nə yoxdu mənimçün.
Bu cür hadisələrlə rastlaşanda heç dəxli olmasa da, rəvayətə görə, İsanın İudaya (Yəhuda) dediyi o sözlər yadıma düşür: "Məni neçə penniyə satdın, İuda?"
Məni bir kənara qoyaq, görəsən, bu qadınlar mənliyini, qürurunu, sağlamlığını, rahatlığını və nəhayət, həyatını neçə penniyə satırlar, nəyə qurban verirlər?
"Qonşu eşidər", "düşmən sevinər, dost xar olar" fikrinə, "anam dərd çəkər", "uşağım atasız qalar" qorxusuna. Amma unudurlar ki, yaralar irinlədikcə məntiqi sonluğa- deşilməyə doğru gedir. Ya qətllə, ya intiharla, ya psixologiyası pozulmuş övladla nəticələnir. Və qonşu daha çox eşidir, dost daha çox xar olur, ana daha çox itirir, övlad daha çox yetim qalır.
Unutmayın ki, həyatınız sizi susmağa vadar edən səbəblərin hamısından qiymətlidir. Canınızın qədrini bilin. Ən azından uşaqlarınız anasız qalmasın deyə.
