Əvvəllər dünyasını dəyişən adamlardan geriyə yalnız şəkillər qalardı. Fotoaparatın yaddaşına həkk olmuş donuq bir an. Sonra bu şəkillər videokameranın yaddaşına köçürülmüş kadrlarla əvəz olundu. Və dünyasını dəyişmiş adamlardan geriyə çoxlu yeyib-içən, gülüb-oynayan səhnələr qaldı.

Son dövrlər artıq aramızda olmayan dost-tanışların Facebook səhifələri başqaları tərəfindən işlədilir. Bir də görürsən, bu rəhmətliklərdən hansısa “öz həyat yolunda nəsə paylaşdı”. Ürəyin gəlir ağzına.

Yaxud da necə olursa, başqa bir rəhmətliyin səhifəsinə gedib çıxırsan. Başlayırsan mərhumun profil şəklinə uzun-uzadı baxmağa. Qəribə hisslər keçirirsən. Ürəyindən keçir ki, ona bir məktub yazasan, “Salam” yazasan, “Necəsən?”, “ Hardasan?”, “Niyə yoxsan?” soruşasan. Xəbər alasan ki, o dünyada nə var, nə yox, bu dünyadan ötrü hələ darıxmamısan?

Amma heç nə yazmırsan. Çünki bilirsən ki, onlar artıq heç kimdən məktub gözləmirlər. Eləcə Kefli İsgəndər misalı müdrikcəsinə başını bulayıb pıçıldayırsan:

- Allah sizə rəhmət eləsin, ölülər.

Sonra da ətrafındakı sağ-salamat olan dost-tanışa baxıb bir az təskinlik tapırsan. Öz həyat yolunda sağ-salamat oturub, söhbətin yaşıl işığını yandırmış bu adamlara da bir-bir məktub yazmaq keçir ürəyindən. İstəyirsən, onlara deyəsən ki, öz həyat yolunuzun qədrini bilin. Profillərinizi yetim qoyub heç yerə getməyin. Getməyə nə var ki, çətini dözüb dayanmaqdı, sona qalmaqdı.

Çalışın, bizi çətin vəziyyətdə qoymayın, uşaqlar. Elə eləməyin ki, ətrafımız yiyəsiz profillərlə dolsun.

Bir-birimizə nə qədər az rekviyem yazdırsaq, o qədər yaxşıdır. Sağ olun, uşaqlar, sağ olun ki, sağsınız.

• Ayrılığın sahilləri sevgi qoxuyur hərdən
• Ağlaşmadan sonrakı aş
• Nə satıcı hirsləndirdi, nə bir “QAİ” saxladı... – Səhər Əhməddən yeni şeirlər