Son günlər bir neçə söz adamının alimentlə bağlı həbs edilməsi xəbəri yayıldı, əvvəlcə jurnalist Səxavət Məmmədin, sonra yazıçı Murad Köhnəqalanın.
Əlbəttə, ibrətamiz məsələdir, söz və aliment, yazıçı və məhkəmə, kasıblıq və həbs. Məqsədim məsələnin fəlsəfi qatlarda söz oynadıb ağıllı görünmək deyil, qətiyyən.
Səbəblərə girmək də mənasızdı, çünki bu tip olaylarda subyektiv fikir qədər mənasız heç nə yoxdur.
Məni narahat edən son günlər Murad Köhnəqalanın düşdüyü duruma adamların iki bir-birindən çox fərqli münasibətidir. Birincilər altmış yaşlı yazıçının həbsə düşəcəyindən narahat olan kəsimdi ki, hümanizmi bir kənara qoysaq belə, məntiq baxımından da anlaşılırlar. İkincilər bu hadisədən zövq alıb sosial şəbəkələrdə ağlına gələni yazan adamlardı ki, onların elədikləri Muradın aliment verə bilməməsindən daha böyük, daha zərərli, daha dəhşətli faktdır.
Kasıblıqdan aliment ödəyə bilməmək nə boyda günah olub ki, adamlar bu qədər kin püskürür. Qanun kasıblığı anlamır, çünki qanunun ürəyi yoxdur. Bəs adamlar? Cəmiyyətin bu aqressiyasının səbəbi, varlını bir cür, yoxsulu başqa cür, öləni bir tərzdə, öldürəni başqa tərzdə “vurmağın” anlamı nədi, bilmirəm. İnsanlar bir-birinin pis gününə niyə bu qədər maraqlı olsun, niyə yıxılana əl uzatmaq əvəzinə başına bir daş vurmaq istəsin ki...
Sanki qladiator döyüşünü seyr edən qəzəbli kütlə inadla “qurban”ın ölümünü tələb edir. O kütlənin qəzəbinin kökündə nə durur, həmişə mənə maraqlı olub.
Bu maraq Murad Köhnəqalanın yazıçı olmağıyla bağlıdırsa, daha pis. Demək ki, bu xalqın yazarı olmaq onun ittihamlarına asanlıqla tuş gəlməkdən, səhv etmək hüququnun olmamasından başqa heç bir “üstünlük” gətirmir. Budumu sizin öz yazıçınıza sevginiz? O ki, haqq tapdalamayıb, xalq satmayıb, mənsəb qazanmayıb, xarici ölkələrdə kef eləməyib. Türkün sözü, alt tərəfi kasıb həyat sürüb, bunun da zərbəsi öz övladlarına dəyib.
Bu isə, dartışılmaz, kim kimdən daha yaxşı valideyndi, kim övladını daha çox sevir, kim həyatın hansı sınaqlarından keçib, bunların hamısı məşhur filmdə deyildiyi kimi, taledi...
On il bundan öncə Murad Köhnəqala da övladlarının yanındaydı. İndi Muradı ittiham edənlər də sabah övladlarının yanında olmaya bilər, heç kim heç nədən sığortalanmayıb.
Məncə, heç bir məhkəmə Murad Köhnəqalanın bu şeirindəki həqiqəti - ordakı ata obrazını öldürə bilməz:
Qızının keçənilki ayaqqabısının
sökülmüş yerlərini özün tik.
Sən sapı dişinlə dartdıqca
uşaqların gülüşəcək.
Necədir, gözəl deyilmi?
Təki arvadın sevsin səni...
O ki qaldı müzakirəyə, əgər bu, bizi xoşbəxt edəcəksə, gəlin elliklə bədbəxt olaq və öz bədbəxtliyimizə şəbədə qoşub zövq alaq, çoxlu ittiham imkanı qazanıb ağıllı görünək...
