Türkiyə türkcəsinə uyğunlaşdırılmış şeirlərim içərisində ən xoşuma gələn bu misralardı:
Sən də ıskalama,
On ikidən vur.
Iskalamaq hədəfi vura bilməmək, on ikidən vurmaq isə hədəfi tam mərkəzdən vurmaqdı.
Bu yerdə dilçi qanım qaynayır, az qalıram sözün leksik-semantik mənası haqda bir nitq irad edəm.
Amma “Rusdillilər və cahillər” adlı yazımdan sonra buna tövbəliyəm. Bu yazıdan sonra bir oxucu mənə eynən belə yazmışdı: “Bir əşyanın uçduğunu görüb, ona uçaq adı vermək mənasızdı, uçaq çox bəsit sözdü, təyyarə və ya samolyot daha yaxşıdı”.
Necə deyərlər, nətəhər məsləhətdi. Olsun samalyot və ya təyyarə. Uçmayaq, deyirsiz, uçmayaq.
Gerçəkdən, “uçaq” çox bəsit sözdü, heyif deyil, təyyarə?! Nə olsun ki, ahəng qanunu pozulur, ay nə bilim qoşasamitlidi, əsas odur ki, bizim bəzi çimərliyə də dikdabanla gedən qadınlarımız kimi bərli-bəzəkli görünür. O sözdə ki uzanan səs olmadı, iki sait yanaşı gəlmədi, eynicinsli qoşa samit işlənmədi, o sözü ki tələffüz edəndə dil ağız boşluğunda rəqs eləmədi, at getsin.
O vaxtdan mən öz dilçi diplomumu ortaq türkcə arzuma büküb tullamışam. “Iskalamaq” sözündən isə ədəbiyyatçı olaraq xoşum gəlir. ( Xoşbəxtlikdən bizim ixtisas iki hissəlidi, birini tullayanda o biri qalır). Çox lakonik, yığcam söz olduğuna görə.
Iskalamaq-yaşamaq deməkdi, hədəfi vurmağa cəhd eləmək, vura bilmədikcə inada dolmaq, yaxın düşüb sevinmək, uzaq düşüb məyus olmaq.
İndi Azərbaycan kinolarından sitat gətirmək geridəqalmışlıq əlaməti sayılır, lakin imicimi zərbə altında qoyub “Yeddi oğul istərəm” filmindən Cəlalın son sözlərini yada salmaq istəyirəm: “Ürəyimdən vur, Kələntər əmi, ağrıdır axı”. Yəni, ıskalama, Kələntər əmi, ağrıdır axı.
Amma nə qədər yalvarır, yalvarsın, kimsəni ürəyini nişan almağa tələsməyin, bu heç kimə sərf eləmir, nə vurana, nə vurulana.
Ağrıdan qorxmayın, ağrı həyat əlamətidir.
