Bakıda keçirilən dünənki oyun hamımızı sevindirdi. “Çelsi” “Arsenal”ı məğlub etdi və biz ellikcə Mixitaryana acıq verməyə başladıq.
Mən razıyam, erməni bizim düşmənimizdir. Ədalətsiz müharibə eləyib. Ancaq bu, futboldur. Gərəkdir ki, biz məsələyə peşəkar yanaşaq.
Əvvəla, Mixitaryan yaxşı futbolçudur, dünyanın ən önəmli klublarından birində oynayır. Erməni ola bilər, ancaq fakt faktlığında qalır. Düşmən hesab etdiyim təqdirdə də onu yaxşı tanımalı və dürüst qiymətləndirməliyik. Çünki ağıllı adamlar belə edirlər.
İkincisi, “Arsenal” Mixitaryandan ibarət deyil. Mesut Özil, Abomeyang, İvobi kimi nəhəng simaları var. Yəni “Arsenal”ın uduzmağına görə Mixitaryan cavabdeh deyil. Mixitaryan orda ikinci-üçüncü dərəcəli oyunçudur. Biz əslində ona acıq verməklə bir növ Mixitaryanı daha da göylərə qaldırdıq.
Üçüncüsü və ən əsası – bir qrup “Arsenal” azarkeşi qıcıq yaratmaq üçün küçələrdə Mixitaryanın formaları ilə gəziblər. Bilmirəm, təxribatdır, yaxud həqiqətən də bu tip ingilis azarkeşlər var. Ancaq məsələnin başqa tərəfinə baxaq. İki ingilis klubu üz-üzə gəlib və biz də onları qonaqlamışıq. Hətta UEFA Mixitaryanın gəlməsinə icazə verməyib. Yəni hər şey bizim istədiyimiz kimi gedib. Oturub bu gözəl matçı izləmək yerinə “Arsenal”ın məhz Mixitaryana görə uduzmasını arzulamaq yumşaq desək, yaxşı çıxmır.
“Arsenal” azarkeşləri şübhəsiz ki, Mixitaryanın formalarını bu səbəbdən də geyinmişdilər: komandanın əsas oyunçularından birinin boşluğu! İkinci səbəbi də yuxarıda dedim: qıcıqlandırmaq.
“Qalatasaray” – “Lids” Yunayted oyunu yadıma düşür. İstanbulda keçirilən ilk oyun ərəfəsində ingilis azarkeşlər türklərə sataşır, dükanların, maşınların şüşələrini sındırırdı. Nəticədə nə baş verdi? Yatmış divi oyatdılar, iki ingilis dünyasını dəyişdi.
Bakıdakı finalda erməni klubu oynamırdı. İngilislər savaşırdı. Biz də sadəcə qonaqlara qapı açan ev sahibləri idik. Nəyin davasını aparırıq, başa düşmürəm. Mixitaryanı söyməklə, daşlamaqla, linç eləməklə öz səviyyəmizi göstəririk?
Mesut Özil türkdür, bizə qardaşdır. Ancaq məhz o türkdür deyə həmin komandaya azarkeşlik etmək qeyri-peşəkarlıqdır.
Dünyada belə standart yoxdur. O klubu ya sevirsən, ya sevmirsən. Peşəkar azarkeşlikdə millət-irq anlayışı olmur.
Gələk, bir məsələyə də. Biz Mixitaryanı yıxıb-sürüyürük, ona dünənki oyuna görə acıq veririk. Ancaq Mixitaryan hələ də “Arsenal”da oynayır. Yəni peşəkar bir futbol klubunda.
Biz isə papağımızı günə yandırırıq. Niyə bu cür futbolçumuz yoxdur? Problemimiz burdadır. Futbolu inkişaf etdirmək, uşaq futbolunu dirçəltmək və s. kimi daha vacib işlərimiz var.
Dünyaya sübut etməliyik ki, sizdə Mixitaryan varsa, bizdə də filankəs var.
Təsəvvür edin, böyrümüzdəki Gürcüstanda da dünyaya çıxmış futbolçu olub. Kaxa Kaladze, Kobiaşvili. Bizdə bir Vaqif Cavadov vardı. Onu “Tvente”nin bircə oyununda da görə bilmədik.
Mən anlaya bilmirəm, axı Mixitaryanı söyəndə Qarabağ geri qayıdır? Bizim davamız futbol meydanlarında deyil, məhz Qarabağın torpaqlarında getməlidir. Məhz düşmənə zərbəni orda endirməliyik.
