Kulis.Az Oğuz Ayvazın yeni şeirlərini təqdim edir.
Yaşamağın səsi
kədərli gözlərini üzündən çıxartmalıyıq dostum,
gözyaşları süzülən yanaqlarını da....
hərdən ay çıxanda, qaranlıq güllə tək göy üzünə sancılanda,
aramsız yağış kimi başından döyən xatirələri,
bir də, bir də, dostum
şəkillərə baxıb köks ötürməyini çıxarmalıyıq həyatından,
bir dəfəlik...
heç bir əşyanın üstünə kədər qondurma, dostum,
yalan söhbətdi, əşyalar insanları xatırlatmır,
əşyalar da insandır....
yanında boş bir bardaq varsa,
ya da bir stul, yaxud bir bıçaq,
üzülmə, üzülmə...
elə bil ki, ən doğma adamın oturub yanında...
fikir çəkməyin də başını burax,
düşüncələrini qəfəsdən uçurt,
qoy otaq boyu uçsunlar,
sevdiyin qız üçün
özünü öldürməyi də yaraşdırmıram sənə...
ondansa bir ətirşah gülünü sev,
yaxşı qulluq eləsən
heç vaxt ayrılmaz yanından...
Tanrıya da üsyan eləmə,
həyatı tanımaq üçün, anlamaq üçün,
həyata sarılmaq üçün göndərir faciələri, dərdləri...
gəl səninlə oyun oynayaq dostum,
əzabları, ağrıları sevgiyə çevirək...
necə deyə soruşma
əlimizdə bir boşluq var, yəni heç nə,
o boşluq yaşamağın lap elə özüdür...
ölümünə yaşayacaqsan, dostum,
bütü əzalarını itirsən də,
ayaqlarını, əllərini, gözlərini,
nə bilim daha da dəhşətli,
daha da çıxılmaz halqanın içinə düşə bilərsən,
ağrıdan nəfəsin tıncıxa da bilər,
bütün insanları ləkə kimi də görə bilərsən gözlərində,
bütün ağaclar asılacağın ip kimi gələ bilər sənə...
amma dayan...
dayan, bir anlıq dinlə,
həyatın özü-özünə bəstələdiyi musiqini,
maşınların uğultusunu,
gəmilərin fit səsini,
qab-qacaqların,
dənizin, dalğaların,
itlərin, pişiklərin, qağayıların...
yəni bütün səslərin bir səs kimi gəldiyini eşit...
yaşamağın səsidir o,
yaşamığın səsi...
sən olmasan bu bəstə yarımçıq qalacaq dostum,
küsmə həyata,
küsmə insanlara,
öldürmə özünü...
bəstəmiz yarımçıq qalmasın
səslər kəsilməsin...
hamımız təsəlli üçün yaşayırıq, dostum,
gəl sənə yaşamağın sirrini deyim,
elə bir şey deyim ki,
yaşamaq sevdiyin adamın portreti kimi
asılsın başının üstündən...
dostum, qulaqlarında sırğa elə, heç vaxt unutma:
ölmək istəsən uşaqların gözlərində qaçışan
həyata bax...
Səs
dostlarla gülürdük,
bilmirəm saat
neçə olardı,
bilmirdik hara gedək
amma niyə gülürdük
onu da bilmirəm
bir qadının səsinə
doğru qaçdı gülüşümüz,
əvvəl dostumun
ayaqları, üzü,
sonra bütün bədəni getdi,
bayaq durduğumuz
yerdə gülümsədi
siqaret kötükləri,
əlimizdə tabut gəldi,
bir az əvvəl
dostumuzu gözləyirdik,
öləni soruşduq,
dənizdə batıb dedilər,
anasının qışqırığı
sözümüzü kəsdi,
dostlarla gülüşürdük,
tabutu evə qoyduq,
çox ağır idi - dedi
dostumun biri,
ölüm ağır olur,
bəzən daşıya bilməyəcəyim qədər,
tabutu qollarımız deyil,
dəniz dalğası
apardı evlərinə,
sərin yerə düşürtdü,
adamlar istidən
çıxıb gəlmişdilər,
sərinləmək istəyirdilər,
tabutdakı dənizdə
batmışdı...
Kosmosdakı şəklimiz
uzaqlardan lap çox uzaqlardan çəkilən şəklimizi gördünmü?
nə sən düşmüsən o şəklə, nə də mən,
bir toz zərrəsidi dünya,
uzaqlardan lap çox uzaqlardan görünən...
o toz zərrəsinin içində gəzişirdik, sevişirdik,
dalaşırdıq, ayrılırdıq, barışırdıq...
bir günlük daha böyük olurduq toz zərrəsindən...
60 milyon il əvvəl insanlar daha az ömür
yaşayırdı bu toz zərrəsinin içində
20 yaşında ölürdülər, 30 yaşında ölürdülər,
səninlə 20 yaşında tanış olduq,
21-də ayrıldıq,
ikimiz də yaşıd idik,
yəni bizim ömrümüz də ilk insanlar kimi uzun olmadı.
uzaqlardan çəkilən toz zərrəsi bizi daha da kiçiltdi.
oysa çox böyük gəzirdik balaca dünyanın, balaca şəhərində
getməyə başqa bir dünyamız da yox.
bu balaca dünya bizim böyüklüyümüzə tab gətirmir
hər dəfə daha da kiçilir bizim böyüklüyümüzdən
sənə demişdim, böyük sevgi yaşanmaz balaca dünyada.
bütün insanları bir ev kimi bədənimdə gəzdirə bilmərəm
səni sevmək bu qədər insanı sevməkdir
özün bax dünya bir nöqtədir,
bizim son cümləmizə qoyulan nöqtə...
