Yoldaşım əynimi geyinən kimi:

- Qulaq as, - deyir. – Bir şeir deyim sənə. Məncə, maraqlı şeirdi. Sənin fikrini öyrənmək istəyirəm.

- İşə tələsirəm.

- Balaca şeirdi, narahat olma.

- Mən şair deyiləm.

- Niyə bu qədər kədərlisən? Axı sən bəşəri şeirlər yazmısan. İnsanlara günəş, sevgi diləyirsən. Təvazökarlıq eləmə.

- Mən şair deyiləm!

- Yaxşı, yaxşı. Oxucu kimi de fikrini.

- Mən oxucu da deyiləm.

Eyvana çıxıb siqaret alışdırıram. Pəncərəmizdə yağış mövsümüdür. Göy rəngli kurtkamı geyinib çıxıram küçəyə. Yağış üz-gözümü, eynəyimi damcılarla atəşə tutur. Nimdaş geyimli, qəhvəyi paltolu qoca yolu keçmək istəyir. Qolundan tutub kömək edirəm. Gölməçələrdən sıyırılıb yolu keçirik.

- Sağ ol, ay bala. Allah köməyin olsun, tələbəsən?

- Mən tələbə deyiləm.

Yoluma davam edirəm. Eynəyim gözümə yapışıb, ətrafı yaxşı görə bilmirəm. Ağaclar, boş küçələr, skamyalar bulanıq görünür gözlərimdə. Metroya tələsmək üçün qaçmağa başlayıram. Gölməçələri şapıldada-şapıldada...

Vaqon ağzına kimi doludur. Basabasın içinə girib, qızınıram. Yorğun qoxular, qadınların üzlərindən, saçlarından gələn ətirlər bir-birinə qarışıb.

- Bir az yer eləyin da...

- Yer var, ay xala?

- Yoxdu, yoxdu da. Nə çığırırsan?

Bir nəfər ona qahmar durur:

- İndiki cavanlarda tərbiyə deyən şey qalmayıb.

- Mən cavan deyiləm!

Basabas azalır. Adamlar seyrəkləşir. Vaqonun o başından saçları pırtlaşıq, əlində bir neçə kitab-dəftər olan gənc yaxınlaşır mənə. Üzündə mənasız bir təbəssüm var.

- Siz deyəsən yazarsız? Poemalarınız tamaşaya da qoyulub?

- Yox, səhv salırsınız, mən yazar deyiləm

- Necə ola bilər, adınız Oğuz deyil?

- Adım yoxdu.

- Oğuz Ayvaz deyilsiz?

- Yox, mən Oğuz Ayvaz deyiləm...

Pırtlaşıq saçlı oğlan üzündə narazı bir ifadəylə vaqondan çıxıb gedir. Mənə elə gəlir ki, o qaranlıq tuneldə düşüb. Metrodan çıxıram. Yağış bir az da gücünü artırıb. Küçənin tinində ağ saçlı, üzündə çapıq olan bir dilənçi adamlardan pul dilənir...

- Allah köməyiniz olsun, Allah işinizi avand eləsin.

Yanından keçirəm. Bulanıq eynəyimdən dilənçi sulu boyayla çəkilmiş portretə bənzəyir. Dayanıb gözlərinin içinə baxıram.

- Cavan oğlan, Allah köməyin olsun, mənə kömək elə...

- Mən Allah deyiləm.

- Elə demə ay bala, Allaha acıq gedər.

- Mən bala deyiləm.

Səkinin üzərinə qalxıb yoluma davam edirəm. Saatım işə gecikdiyimi bağırır. Qulaqlarım bağırtıdan partlayırmış kimi olur. Yağışın səsi krantdan gələn su damcıları kimi eşidilir. İşə çatıram.

- Harda qaldın? Sən müxbirsən, yazı çatdırmalısan. Qəzet boş qalmalıdır? İşə vaxtında gəl.

- Mən müxbir deyiləm...

Redaktor gülümsünür, kürəyimə vurub işinin dalınca gedir.

Telefonuma zəng gəlir:

- Salam.

- Salam.

- Ramiz deyil danışan?

- Yox.

- Kimdi bəs?

- Heç kim./adalet.az/

• Xalq artisti uzun müddətdən sonra üzə çıxıb
• Diddinin həbsxana kamerasına basqın edildi, axtarış aparıldı
• “YARAT” “Özüm ilə təklikdə” plastik tamaşasını təqdim edir