Kulis.az "Günün şeiri" layihəsində Reynar Mariya Rilkenin "Orfey, Evridika, Hermes" şeirini Həmid Piriyevin tərcüməsində təqdim edir.
O qəribə nizələrdə ruhlar yaşayırdı,
onlar gümüşü damarlar kimi
yarırdılar qaranlığı. Köklərin arasından
insanlara yönəlmiş qan axırdı,
porfir kimi ağır görünürdü qan.
Yeganə qırmızı şey də o qan idi.
Kimsəsiz meşələr vardı orda,
qayalar və boşluq üstündən körpülər.
Və göl var idi orda, boz və darıxdırıcı,
buludlu səma torpağın üstündən asılan kimi
dərin dibinin üstündən asılmış göl.
Çəmənliklər arasında görünürdü yumşaq
və səbirli, ağ parça kimi uzanan tənha yol.
Və bu yolla gedirdi onlar.
Hündür boylu, göy geyimli kişi qabaqda gedirdi
susqun idi və ancaq qabağa baxırdı.
Ayaqları yolu udurdu çeynəməmiş
yanlarından sallanmışdı ağır əlləri,
sol böyründən asılmış liranı da unutmuşdu,
gül kolunun zeytun ağacına sarmaşdığı kimi
bədəninə sarılan liranı.
Hissləri bölünürdü elə bil getdikcə:
nəzərləri it kimi qabağa qaçırdı,
sonra yanına qayıdırdı, yenə qabağa qaçıb
növbəti yolayrıcında onu gözləmək üçün -
Eşitmək hissi isə qoxu kimi dalınca düşmüşdü.
Hərdən ona elə gəlirdi ki, eşitmək hissi də
gəlib çatırdı o biri ikisinə.
Sonra yenə də addım səsləri,
sonra yenə də arxasındakı külək səsi.
"Gəlirlər", deyirdi bərkdən
səsinin necə itdiyinə qulaq asmaq üçün.
Hələ gəlir onlar, o ikisi
yavaş gəlsələr də. Əgər dönüb
baxa bilsəydi bircə dəfə (əgər
dönüb baxmağı güclə çata bildiyi
məqsədini pozmasaydı) görə bilərdi
sakitcə dalınca gələnləri.
Budur, gəlir səfər və xəbər tanrısı,
parlaq gözlərinin üstündə kalpak,
əlində qabağa uzatdığı əsa.
Qanadlarının ucu topuqlarına toxunur getdikcə,
sol əli ilə qadını tutub.
Qadın elə sevimliydi ki, onun lirası
geridə qoymuşdu dünyanın bütün ağıçılarını
yeni yas dünyası yaratmışdı onların üstündə -
çölləri və çayları, yolları, meşələri,
heyvanları olan dünya.
Bizim günəşə oxşar, amma ağlayan bir günəş
doğardı o yas dünyasına.
Səması da vardı bu dünyanın
formasız ulduzları parıldayan lal və yazıq səması...
O qadın elə sevimliydi ki...
Tanrıyla yan-yana gedirdi o qadın,
gedirdi uzun ətəyi mane olsa da,
əminsizlik içində, tələsmədən.
Özünə qapanmışdı
ölümünə az qalan adamlar kimi.
Nə qabaqda gedən adamı fikirləşirdi,
nə də ömür yolunun hara apardığını.
Öz ölümüylə dolmuşdu qadın,
özünə qısılmışdı.
Şirəyə və qaranlığa dolmuş meyvə kimi
öz ölümüylə dolmuşdu qadın.
İkinci bəkarətə çatmışdı o,
toxunmaq olmazdı ona.
Axşam düşəndə yumulan güllər kimi
cinsiyyəti bağlanmışdı onun.
Əlləri o qədər yadlaşmışdı ki təmasa
tanrının hiss edilməyən toxunuşu da
narahat edirdi onu, hirsləndirirdi.
O artıq nəğmələrdə vəsf edilən
sarışın gözəl deyildi.
O adam da artıq hakim deyildi ona.
O qadın artıq açılmış hörük idi,
torpağın canına çəkdiyi yağış idi,
yeyilib qurtarmış ehtiyat idi.
Yer altındakı kökə çevrilmişdi qadın.
Ona görə də tanrı qəflətən onun
əlindən tutub saxlayanda və
acı-acı deyəndə ki: "O arxaya baxdı", -
qadın təəccüblə soruşdu: "Kim?"
Orda, qaranlıqdakı işıq nöqtəsi parıldayan yerdə
dayanmışdı bir nəfər, üzünü seçmək
olmurdu. Dayanıb baxırdı,
xəbər gətirən tanrının kədərli halda
ağ parça kimi uzanan yolda üzünü çevirib
tələsmədən, əminsizlik içində geriyə qayıdan
kölgəni izləməyinə...
