Onu nə zaman kəşf etdiyim yadıma gəlmir. “Səndən öncə, səndən sonra” adında bir mahnının olduğun eşitmişdim. Sonra “Gönülçelen” keçdi əlimə. “Gönülçelen”ə gündə bəlkə 50 dəfə qulaq asırdım.

***
Söhbət Teomandan gedir. Teoman Türkiyənin ən məşhur rokçularından biridir. Amma mənim üçün Teoman rokçu deyil. Onu hansısa bir janra sığışdırmaq mümkünsüzdür. Teoman elə Teomandır. Özü bir janrdır Teomanın.

***
Teoman musiqisi ilə həyat tərzi bir-birinə tam uyğun gələn birisidir.
Teoman daim barlarda kefli, sağında-solunda qızlarla çıxır. Hətta Türkiyə kimi mühafizəkar ölkədə Ramazan günlərində belə içkili görsənməkdən çəkinmir.

Teoman inqilabçıdır. Teomana qulaq asanda insan özünün tənha, yer üzərinə atılmış mənasız bir varlıq olduğunu anlayır.
Həyat mənasızdır amma yaşamaq maraqlıdır. İçkilər, qadınlar, sənət, musiqi ... bunlarla həyatı maraqlı etməyə çalışırıq, vəssalam!
Teoman həmişə darıxır. İnsanlarla ünsiyyətdə rahat ola bilmir. Onlardan sıxılır. Darıxdığına görə filmlər çəkir, musiqi bəstələyir.
Teoman tez bezir. Başqaları üçün maraqlı olan əyləncələr onun üçün maraqsızdır. Çoxluqdan, kütlədən daim qaçır.

***
Mən təkcə Teomanın musiqilərini deyil onun həyat tərzini və yaşam fəlsəfəsini də sevirəm.

“Özümü Teomana ruhən yaxın hiss edirəm” kimi cümlələr işlətməyəcəm. Mən əslində heç vaxt “Teoman” ola bilməmişəm.

***
Sevinc Pərvanə mənə müsahibəsində çox yaxşı bir söz dedi: “Biz tabuları sındırdıq, amma özümüz ənənələrə məğlub olduq”.

3-4 il qabaq beynim inqilabi fikirlə aşıb daşırdı. Tabular, cəmiyyətin ənənələri mənim üçün bir heç idi. 3-4 il keçdi. Başa düşdüm ki, o fikirlər gənclik romantikasından başqa bir şey deyilmiş.

***
Ənənələrə qalib gəlmək çox çətindir. Axına qarşı getmək hər igidin bacaracağı iş deyil. Yazılarda mentaliteti, daşlaşmış ənənələri dağıtmaq, məhv etmək çox asandır. Bilmirəm kimin şeiridir: “Sözündən qan iyi gələn şairin, ağzından süd iyi gəldiyini bilirəm”.

**
Yaxşı. Etiraf edirəm. Özümü ruhən Teomana yaxın hiss edirəm. Teomanda özümü tapıram bir az. Nə qədər banal səslənsə də...
Ancaq mən heç vaxt onun kimi inqilabçı, onun qədər anarxist olmayacağımı bilirəm. Həyatım boyunda “göydələnlərdən dünyaya tüpürə” bilməyəcəm.

***
Bu yaxınlarda Teomanın ədəbiyyat haqqında bir müsahibəsini oxudum. Teoman ədəbiyyatı da gözəl bilir.

Teomandan ən çox sevdiyi romanlar haqqında soruşmuşdular. Cavabı oxuyanda şoka düşdüm. Cerom Selincerin “Çovdarlıqda uçrumdan qoruyan” və Milan Kunderanın “Mövcudluğun dözülməz xəfifliyi” romanlarının adları çəkmişdi Teoman.

Bu əsərlərin hərəsini 2-3 dəfə oxumuşam. Selincerin “Çovdarlıq”ı adamı dəli eliyən əsərdi. Kitab haqqında uzun uzadı danışmayacam. Çox adam oxuyub. Kunderanın romanı isə azərbaycan dilinə tərcümə olunmayıb. O da möhtəşəm romandır.

Məni şoka salan o idi ki, bu romanlar mənim də ən çox sevdiyim əsərlərdir.

Kunderanın kitabı haqqında ayrıca bir yazı yazmaq fikrindəyəm. Hər iki romanda tənha insanlardan danışır yazıçılar. Burdakı tənhalıq bizim “yalqız, yalnız, tənha, tək” şairlərimizin ucuz tənhalığından deyil. Söhbət daha ciddidir. İnsan niyə vardır? Niyə yaşayır? Həyatın mənası nədir? Söhbət yüz illərdir fəlsəfənin dartıştığı bu suallardan gedir.

***
Teomandan danışa- danışa tənhalıq mövzusuna gəlib çıxdıq. Qayıdaq Teomana. Teoman dinləməyə.
Və həyatın mənasızılığına heç olmasa içimizdə üsyan etməyə...

• “Nəşəxor olmağımız sovet uydurmasıdır”
• Kitab oxuyan yoxdur, yoxsa yazan?
• “Rusiyada Bəhram adlı oğlum var...” – Bayram Kürdəxanılı ilə SÖHBƏT