8 il bundan qabaq Vilnüsdə tanış olduğum Seyyidanı xatırlayıram.

Vilnüsun yay axşamlarında otelə getməyə həvəsim gəlmirdi.

Mərkəzi kilsənin, katedralın qarşısındakı parkda oturmuşdum.

Siqaret çəkirdim...

Cəmi bir il qabaq “Elektronik sevdalar” kitabım çıxmışdı, amma bircə dəfə də olsun öz kitabımı oxumamışdım.

Çantamdan kitabımı çıxardıb oxumağa başladım.

Hər şeiri oxuduqca bu şeiri yazdığım günləri xatırlayırdım, şeirin yazıldığı insanları anırdım, şeirə hopmuş anları yenidən yaşayırdım.

Kitabı bitirib siqaret yandırdım və öz-özümə dedim ki, nə yaxşı ki, şeir yazmağın daşını atmışam.

İşdən çıxan vilnüslülər evə getməyə tənbəllik edirdilər, qalstuklarını boşaldan oğlanlar çantalarını yelləyə-yellərə gəzirdilər.

Sevgilim çox uzaqdaydı və bu bizim ilk ayrılığımız idi.

İnternetə girib “Yeni Müsavat”ın saytına baxdım və sevgilimin şəklini qəzetdə gördüm.

Hansısa məhkəmədə təsadüfi kadra düşmüşdü.

Yanımdan sevgisi doğrular keçirdi və mən onun şəklinə baxırdım.

Bir qız yaxınlaşdı mənə, yanımda oturdu.

Geyimindən və hərəkətlərindən vilnüslüyə oxşamırdı, bir azdan özü də dedi bunu.

Rus dilini heç bilmirdi, ingilis dilini də o qədər yaxşı anlamırdı.

On səkkiz yaşı vardı, mənim isə 23 yaşım.

Vilnüsə bir-iki saat əvvəl gəlmişdi, rəfiqəsi ilə görüşməli idi.

Lakin rəfiqəsinin telefonu cavab vermirdi.

Dedi, gedək bir az gəzək. Gedib, gəzdik.

Sonra mən dedim ki, gedək qəhvə içək.

İçdik.

Amma üzündən narahatlıq əskik olmurdu, iki dəqiqədən bir telefonunun ekranına baxır, tez-tez də zəng vururdu.

Kafedən çıxıb gəzə-gəzə Neris çayının kənarına çıxdıq.

Seyyida halı çox pisləşmişdi, daha özündə deyildi.

Körpünün üstündə addımlamağa başladıq.

Qəfildən mənə dönüb “Give me my alone, please” (Lütfən, mənə tənhalığımı ver) dedi.

Və körpünün məhəccərinə söykəndi.

Neris çayına baxdı uzun-uzun.

Biradamlıq intihar tamaşasıydı sanki.

Saniyənin onda biri qədər zaman vardı.

Onu qucaqladım.

Üzümə baxdı ağrıyla, gözlərində dünyanın əzabı vardı.

Yadıma Remarkın “Zəfər tağı” romanında Ravikin portuqal sevgilisi ilə almanca danışmağı düşdü.

Və başladım onunla Azərbaycan dilində danışmağa, misralar deməyə.

Seyyida məni möhkəm-möhkəm qucaqladı.

Başımı çiyninə qoydu.

Mən elə danışırdım, danışdıqlarımın bircə kəlməsi də yadımda qalmayıb.

Sonra əl-ələ tutub şəhərə qayıtdıq.

Balaca bir pivəxanada oturduq.

Mən iri parçda, o isə kiçik stəkanda pivə içdi.

Saat 3-ə gəlirdi.

Qəfildən Seyyidanın telefonu “Give me my alone” mahnısıyla diksindi.

Ofisiantın bizim üçün çağırdığı taksiyə mindik, yolda Seyyida düşdü.

Mən isə otelə qayıtdım.

• “Ulduz” jurnalının xüsusi nömrəsi işıq üzü gördü
• Şeir gərək azad ruhla yazılsın...
• Noyabrda... Cəbrayıla yaz gəlib! - 31 il uzanan səfər