Vüsalə Məmmədova
Ünvan(sız)lı dialoqlar
Sevgililər:
- Çox qeyri-adekvat danışırsan...
- Çünki münasibətlərimizdəki status-kvo qəbul edilməzdir...
Onlar müharibə uşaqları idi. Müharibə uşaqlarının isə sevgisi də barıt qoxuyur. Onların birgə dinlədiyi mahnılar yox, bomba, güllə səsləri var...
***
Dostlar:
- Bu sıxıntılarım bitsə, yaxşı olacağam...
- AŞK-ın bir ölçü böyüyünü yoxlasan, bəlkə bu qədər sıxmaz?
Onlar elə hey ikinci cəhdi yoxlayıb hər dəfəsində də daşa çırpılırdılar. Xoşbəxtliyin ikinci dəfəsi mümkün deyil axı... Səndən bir dəfə imtina etdilərsə, ikinci dəfə ancaq mühakimə olunacaqsan, suallar veriləcək... Bu insanlar səadətə ikinci şans verməzlər...
***
Həmkarlar:
- Axı, bu qədər nifrətə nə səbəb ola bilər?
- Çünki onun gəlişinə qədər özündən yaxşısı yox idi...
“Onun” gəlişi yuxularını qaçırıb, “Like”ları azaltmışdı. Onunla rəqabətə mərdliklə başlayıb özünü inkişaf etdirə bilmədiyindən, namərdliklə başlayıb, şər-böhtanla sakitləşirdi. Axı, özündən güclünü qəbul etmək üçün ondan böyük, qüdrətli olmalısan...
***
Ana-oğul:
- Bax, əsgər kimi yeriyirəm!
- Adam balası kimi yeri!
Küçədə anasının əlindən tutub qürurla əsgərmiş kimi addımlayan beş yaşlı oğlan uşağı, qulağının dibində əks-səda verib, gözündən od parladan o şilləni bir də on üç il sonra - əsgər olanda xatırlayacaq...
