V yazı
Əlinə-ayağına, başına-gözünə dolaşan nə varsa-hamısından tərəddüd etmədən azad olmaq lazımdır. Müharibənin bizə yaşatdığı köçhaköç ərəfəsində bunun qaçılmaz, həm də yeganə çıxış yolu olduğunu özüm üçün birdəfəlik yəqin eləmişəm.
Bəyənib seçdiyin heç nəyi müqəddəsləşdirməyə can atmayacaqsan, sənin olan heç nəyə isinişməyəcəksən. Çünki növbəti yerdəyişmədə onu itirməyə məhkumsan, indiyə qədər sahib olduqlarını itirdiyin kimi.
Ölüm qəfildən gələndə bizdən sonra qalan hər şey doğmalarımıza gözdağı olacaq. Deyib-güldükləri yerdə gözlərinə sataşan istənilən kiçik xatirəmiz gülüşlərini donduracaq, sözlərini kəsəcək. Biz yoxuq deyə onlara sevinməyi yasaqlamaq özü də çox böyük bir haqsızlıq deyilmi?
Qeyri-qanuni, daha dəqiqi əlin çatsa da haqqın çatmayan və artıq olan nə varsa ləğv eləməyi sevirəm. Ona görə ki, sonda kiməsə “qanun” pərdəsinə bürünüb üzərimə yerimək şansını vermək istəmirəm. Ona görə ki, sabah yenə köçəndə əşyalarım az olsun, özümü itirmədən, rahat yır-yığış eləyə bilim.
Demək olar ki, bu vərdişim mənim həyat formuluma çevrilib. Hətta saçlarım belə bir balaca uzanan kimi, əlbəəl onlardan qurtulmaq istəyirəm.
...Saçlarımı kəsib, rəngləmək üçün salona getmişəm. Deyim ki, burada keçirdiyim vaxt mənim üçün həmişə əməlli-başlı işgəncədir. Çünki qadınlar bir yerə yığışanda dözülməz bir mənzərə yaranır. Kişilər yanımızda olanda müdrikliyimiz tutur, az danışırıq, eybimiz açılmır. Yoxsa bir dəstə hər şey üzrə mütəxəssis olan qadın toplaşır, ya səbir!
Gənc bir xanım səsini başına atıb, qaynana-gəlin münasibətlərindən elə həvəslə, ağız dolusu danışır ki, deyirsən ən azı beş-altı dəfə ərdə olub.
Özümü əlimdə kitab oxuyuram kimi göstərməyə çalışsam da, mümkün deyil, yanımı kəsdirib durub.
Ailə dəyərlərinin mahir “bilicisi” səsini bir az da qaldırıb bütün salona xitab edir:
- Nəyi gözləyirsiz? Otuz yaşından sonra uşaq doğmaq sizə asan gəlir? Gərək ərə gedəsiz? Sabahınızı fikirləşin, mütləq uşaq doğmaq lazımdır! Kimin nə deyəcəyini fikirləşməyin. Tək-tənha qalanda heç kim gəlib sizə həyan olmayacaq...
Dinən yoxdur, kimsə onun sözünü kəsməyə ürək eləmir. O isə dayanmır, ana olmaq üçün ailə qurmağı gözləməyi yersiz hesab edir: “25 yaşına qədər ailə qurmaq qismət olmayanlar hamısı mütləq uşaq doğmalıdır!” Sitatın sonu!
Sanki cəmiyyət qollarını açıb nikahdan kənar doğulan uşaqları gözləyir...
Sanki o uşağa ilk “bic” damğasını elə bu başqalarının məhrəminə burnunu uzadan xanım kimi biri yapışdırmayacaq!
Sanki dövlət artıq elə bir sistem yaradıb ki, insanlar uşaqlarının sabahından arxayın ola bilir!
Sanki bu qədər asanmış ana olmaq!
“Dinləyicilər” isə sanki bic doğmağa cürətləri çatmadıqları üçün xəcalət çəkirmişcəsinə başlarını aşağı salıb, susurlar. Xanımın ayağı daha da yer alır, mövzudan-mövzuya məharətlə keçir: toyundan əvvəl iki ay Avropada yaşamasından danışır: “Ürəyim istəyən kimi yaşadım eee... Bir gecə klubuna getmədim, çünki ora mənim kimi qızların yeri deyil. Bir də göbəyimdə tatuirovka olmasını çox istəyirdim, amma... Düşündüm ki, yenə Bakıya qayıdacam, yayda dənizə gedəcəm, insanlar göbəyimdə tatu görəndə haqqımda nə düşünərlər?”
Bu vaxt şeytan əlimdəki kitabı qatlayıb, yox! Onun başına çırpmadı! Sadəcə bir kənara qoydu. “Bunun səsini kəs, yoxsa oxumaq mümkün olmayacaq” dedi.
- Öz göbəyinizdə bir tatu daşımağa cəsarətiniz çatmır, camaata naməlum “ata”lardan uşaq doğmağı, qucaqlarında bic daşımağı tövsiyə edirsiz?
Sonra nə dediyimi xatırlamıram, bəlkə də demişəm, amma öz səsimi eşitməmişəm. Çünki salondakı qadınların dili açılmışdı:
- Siz heç bilirsiz tək uşaq saxlamaq nə deməkdir? Heç atalı uşağı saxlamaq olmur...!
Mənə görə uşaq ailədə böyüməlidir. O hər hansı bir əşya deyil ki, ürəyin istəyəndə düzəldib alasan qucağına.
Bəlkə də hərşeyşünas qadının hələ sözü qalmışdı. Ancaq səsini kəsdi. Səhərdən dərs verdiyi kütlə dil açmışdı. Kütlə isə danışmağa başlayanda qarşısında dayanmaq asan olmur.
Boyanın yuyulma vaxtı çatır, vanna otağına keçirəm. Burda saç yuyan qadın məni doğma anammış kimi bərk-bərk qucaqlayır. Saçımın boyası ona toxunmasın deyə arxaya çəkiləndə ağladığını görürəm:
“...38 yaşım var idi, ailə qurmaq... Qismətdi də, olmadı, alınmadı... Hamı bu qız kimi dedi, “tək qalacaqsan, bir uşaq doğ”... Tək qocalmaqdan elə qorxurdum ki... Axırda sırf uşağım olsun deyə bir nəfərdən hamilə qaldım. Sonra heç itirib axtarmadı... Mən də gözünə görünmədim. Hamiləliyimin dördüncü ayında qardaşım başa düşdü... Heç nə soruşmadan məni döyüb küçəyə atdı, işdən də qovdurdu... Qarnıma o qədər təpik vurmuşdu ki... Oğlum xəstə doğulanda həkimlər dedi ana bətnində travma alıb. On iki yaşı var, bu günə kimi də onu tualetə mən aparıb gətirirəm... Öz günahlarıma baxan kimi baxıram ona, yuyub-təmizləyirəm... Onu bu yaşımda tək qalmamaq üçün doğdum, amma indi mənə bir şey olsa, o tək qalacaq. Bic olduğu üçün heç bir qohum, dost ona sahib çıxmayacaq... Ana olmaq mənə peşmanlıqdan başqa heç nə gətirmədi...”
Əlli yaşlı “günahı” övlada, övladı günaha çevrilmiş anaya nə deyəsən?
Yaxud bizim insana valideyn olmağın həyan axtarmaqdan daha ağır məsuliyyət olduğunu necə anladasan?
Bu qədər asanmış övlad sahibi olmaq? Tanımadığın, təsadüfi biriylə heç bir istək, sevgi, həyəcan duymadan yatağını paylaşırsan və... nəticədə hər vanna otağının qapısı arxasında bir qadın dramı gizlənir...
Əvvəlki yazılar:
I Yazı: Kaş qızım fahişə olaydı
II Yazı: Fahişələrdən başqa bir də ANA ilə rastlaşdım
III Yazı: Qızları doğulan kimi öldürməli
IV Yazı: Geydən kişilərə mesaj
