Kulis.Az yazar Nicat Məmmədovun “Sual. Cavab. Sual.” hekayəsini təqdim edir.
Dünən axşam Aqilin telefon nömrəsini yığdım. Son görüşümüz zamanı məsləhət gördüyüm “Sağ yarımkürənin inkişafı” kitabının müəllifinin adını ona diktə etmək lazım idi. Dəstəyi atası qaldırdı.
- Salam. Aqili olar? Danışan Nicatdır.
Dəstəkdən ağlamaq səsi gəldi.
- Nə olub?!
- Nicat, oğlum...
- O yenə də xəstəxanaya düşüb?!
- Yox... hər şey daha da pisdir... Aqil dünyasını dəyişib...
- Axı... niyə..? Nə səbəbdən? Haçan?
- Bir neçə gün əvvəl... İçdiyiniz o zəhrimar tabletkaların adı nədir?
- Bu necə oldu?
- Yuxuda. Hər şey yaxşı idi, gecə o kitab oxuyurdu, sonra mənə bir tərcümə ilə bağlı kömək etməyi təklif etdi, mənsə onu yatmağa yolladım.
- Bəlkə dərmanların dozası artıq düşüb?
- Bilmirəm. Bizim özümüzə çox şey qaranlıq qaldı. İki gün komada qaldı, sonra isə... Sən, Nicat, oğlum, fikir eləmə, ölüm haqqdır...
Birtəhər “Allah rəhmət eləsin! Allah səbir versin!” – deyib sağollaşdım.
Mən palatada Aqilin gəlişindən üç gün sonra peyda oldum, 2009-cu il dekabrın 19-da. Ağır xəstələrlə dopdolu dəhşət doğuran ikinci şöbədən sonra hər palatada üç koykası olan üçpalatalı yarımburjuy yarızirzəmi cənnət olmasa da əraf idi. Bu artıq ikinci “gedişim” idi. “Elə bura da zondu da, qərdeş” – deyə lotulanırdı artıq məndən sonra gəlmiş və təzə-təzə öz söyüşləri və kobud davranışı ilə bizim axşam simpoziumlarımızın ahəngliyini bir qədər pozan şüvəlanlı çilingər.
Bu “simpoziumlar” zamanı Vaqif, İbrahim, Aqil və mən diqqətli dinləyicilərimiz qarşısında (içki içməkdən delirium olmuş Məhərrəm dayı, Moskvada oyuncaq pistoletlə soyğunçuluq edən və nəşə çəkməkdən beyni quruyan adaşım, bir də keçmiş kinqboksyor olan və gecə növbələrində Remarkı oxuyan sanitar Sadiq) Qurandan bir ayə və yaxud Nizamidən bir sətir müzakirə edərdik.
Amma bizim sözsüz sövdələşməmiz və antipsixotiklər şüvəlanlını də sakitləşdirdi, bu səbəbdən Yeni ili xoş qarşıladıq. “Ciddi söhbətin üç məkanı var, – iki metr boyu olan sanitar Ramin yarıciddi-yarızarafat deyərdi, – türmə, dəlixana, bir də bərbərxana”. Xəstəxanadan çıxmağıma üç gün qalmış hasardan atlanıb uğursuz qaçışıma (məni Cek Nikolsonun “One Flew Over the Cuckoo’s Nest” filmində canlandırdığı qəhrəman ilhamlandırmışdı) yarızirzəminin sakinlərindən təkcə Aqil sevindi. Nuran adlı sanitar isə sonra çox əsəbiləşib zəncir çeynədi: “Hər qaçan oğul lotu Bəxtiyar olmaz”.
Aqil yaşıl çayı, Rumini, bir də İbrahimi şahmatda udmağı sevərdi. O, bura əsgərlikdə baş verən bir hadisədən sonra düşmüşdü. Əsgər yoldaşlarının onunla etdiyi uğursuz zarafat Aqilin ruhunda hansısa mexanizmləri sarsıtmışdı. “Sonra mən sərhəddə tərəf qaçıb üzüqoyulu yerin üstünə uzandım. Onlar məni əllərimdən tutub sürüdülər”. İndi isə o yerin altındadır, indi o sərhədin əlçatmaz tərəfindədir. Zərflərin dəyişilməsi bir daha onu göstərir və sübut edir ki, qrammatikada ölüm gizlənib.
Onun adının mənası “ağıllı” deməkdir, amma həkimlərin fikrincə o dəli idi. Görünür, hər bir kəs bu və ya digər şəkildə öz ismi ilə üst-üstə düşməlidir. Bəs mən? Mən onu xəstə hesab edirdim? Deməzdim. Sadəcə bəzən mən onun gördüyünü və duyduğunu, görüb duya bilmirdim. “Mənim başımda ruslarla ingilislər türklərlə müharibə aparır”. Məsələn, mənim başımda onlar can deyib can eşidir.
Bir dəfə Aqil utancaq tərzdə dedi: “Sən mənim yeganə dostumsan. Atam da deyir ki, ancaq səninlə oturub durum”. Sonuncu görüşümüz zamanı biz ucuzlu Əhmədli çayxanasında Platon və Freyd barədə söhbət edirdik. Söhbətimizdə pauza yarananda Aqil ikimizə də çay süzdü, gödəkçəsinin cibindən şokolad çıxartdı, onu ikiyə bölüb yarısını mənə uzatdı. Bu da hansısa mənada bir simvoldur... Hələ görüşəcəyik?
