İbrahim Şükürov (1948 – 2003). Rusdilli Azərbaycan şairi. MDU-nin jurnalistika fakültəsini bitirib, filologiya elmləri namizədidir. 1993-cü ildən Azərbaycan Respublikası xarici işlər nazirinin müşaviri vəzifəsində çalışıb. 1997-ci ildə Prezident Aparatının təbliğat və təşviqat bölməsinin şöbə müdiri təyin edilib. “Qara yanvar” kitabının müəlliflərindən biridir (Çingiz Abdullayevlə birlikdə).
Kulis.Az Nicat Məmmədovun tərcüməsində İbrahim Şükürovun şeirlərini təqdim edir.
Sahilin gözdən itən obyektləri
başqa dənizlərdə batan
gəmiləri gözləyərkən daşlaşmış
qadınlar
dor ağacının qırığı
ola bilsin bu dəniz savaşçısının taxta ayağıdır
budur onun axsayan kölgəsi atlanır
dalğalar üstündə
duzla ağardılmış balıq sümüyü
onun uçuşunun qupquru özülü
yoxolmanın istiqaməti bir də qum qum
dənizin külü.
Adlar
Yeni günəşin əhəngi ilə parlayan təndir.
Nar ağacı,
onun əlvan qəlbini külək oğurlayıb.
Yox olan zamanın ardınca
tozlu yolda qaçan qaraçılar.
Yaşıl vadi üzərində
kədərli təpəcik kimi
uzanan dəvə.
Od şöləsinin o tayında
varlığın naxışları ilə sayrışan xalça.
Təndirin isti bətninin
yanında əlləşənlər –
onlar hamı indicə bişmiş çörəyə
ad qoyurdular.
Şair. XVIII əsr.
Dəmir darvazalarının fəryadı
hücrədəki havanı yaralayır.
Xəncərlərin söyüşməsi
getdikcə yaxınlaşır.
Misranın xarabalığını
arxada qoyub
kağızın kənarına çıxmağa,
qurtulmağa çalışırsan.
Fəqət artıq gecdir… Səni qamarlayıb
alovun,
adını pıçıldayan
dəhşətə gəlmiş izdihamın içindən
aparırlar.
Edama aparan yolla gedərkən
görürsən:
atların nəfəsi ilə
odlanmış qızılgüllər,
quş özü ilə
qürubu aparır,
sənin əlyazmalarını yandırırlar.
Kötüyü bərk-bərk qucaqlayıb
kədərlə söyləyirsən:
- Pərvərdigar, haçan bitirəcəksən qaralamanı?
Oxucu
Kitabın ovulan gili,
pozulmuş, əvvəlki
şiddətini itirmiş sözlərin əks-sədası.
Əsrlər boyunca o kitabda
yolun istiqamətini,
edam öncəsi
son yuxunun yozmasını,
bağda satqınlıq edənin adını,
ev barədə müjdəni axtarır...
Lakin sonsuzdur
vəhylərin mənaları,
və nə kitab var,
nə də oxuyana hakim.
Zamanın gözətçisi
Əncir ağacının kölgəsindəki qoca
təsbeh çevirir –
talelərimizin kəhrəba muncuqları.
Daş dodaqlarını tərpətmədən
o deyir:
- Vaxt gələcək sizi səsləyəcəyəm,
hesab qırılıb
yenidən başlayacaq,
hələlik isə əncirin şirəsini dadın,
əllərinizi qumla yuyub
qürubun yoluyla geri qayıdın.
Lap sonda o bizi nəzərləriylə yaralayır.
Müəllim
Yolu nə qədər uzatsaq belə
o həmişə eyni vaxtda,
eyni evdə
bitirdi.
Kandarda uzanmış itin
tozlu belini
arxada qoyub
biz baxımsız qalmış bağ kimi alaqaranlıq
otağa daxil olurduq.
Minillik qızılgülləri,
taxta adamların portretləri və
ölü hərflərlə dopdolu
miskin hücrəyə düşürdük.
Alaqaranlıqdan üstümüzə hirsli
qızıl eynək və göstəricinin neştəri tuşlanırdı.
Danışmağa məcbur edərək onlar
susmağı öyrədirdilər.
