Kulis.az "Şənbə filmi" layihəsindən yunan rejissor Yannis Sakaridisin "Amerika meydanı" filmi haqqında yazını təqdim edir.
Köçkünlük bizim də tarix boyu yaşadığımız dəhşətlərdəndir.
İnsanlar bəzən qan-qadadan, ölüm-itimdən, bəzən da daxili, psixoloji narahatlıqdan qaçıb başını soxacaq bir yer axtarır.
Ancaq başını soxsan da, əllərin, ayaqların həmişə “çöldə” qalır.
Həmişə yarımçıq, itik olursan.
Yunan rejissor Yannis Sakaridisin “Amerika meydanı” filmi də bundan bəhs edir.
Köçkünlükdən... İtkinlikdən...
İnsanın öz içində və çölündə itkin düşməyindən...
Bu itkinlikdə nə itirənlər xoşbəxtdir, nə də tapanlar.
Nə gələnlər, nə qalanlar, nə də qarşılayanlar...
Bir tərəfdə döyməçi Billi...
Bir tərəfdə də Nakos...
40 yaşına bu gün-sabah qalmasına baxmayaraq, hələ də yolunu, izini tapmayan, həyatın dolaylarında avaralanan sərgərdan...
Nakos əsəbidir, qəzəblidir. Ölkəsini, şəhərini mühacirlər işğal eləyib.
Nakosun kin qusduğu mühacirlərin arasında tanış olduğumuz, məzlum təbəqədən olduqları üçün daha asan empatiya qura bildiyimiz suriyalı ata.
Qızı ilə Almaniyaya getməyə çalışan qaradərili müğənni.
Özü kimi mühacirlərə kömək eləyən insan alverçisi Həsən.
Həsən, Billi, Nakos, Tarek və Terezanın hekayələri kəsişdikcə gərginlik artır,
Qızı üçün müharibəsiz həyat istəyən Tarekin digər obrazlardan fərqli davranışları da ürəklərdə yer tapır.
Bir sözlə, “Amerika Meydanı” hələ də özünü “Helen” adlandıran Yunan vətəndaşlarına deyir: “Suriyalılar və ya başqa ölkələrdən gələn mühacirlər onsuz da sizə pərəstiş etmirlər və onlar da Yunanıstanı tərk etməyin yollarını axtarırlar”.
Tarekin də dediyi kimi, "Narahat olmayın, həmişəlik gəlməmişik".
Kim həmişəlikdir ki?..
