Kulis.az “Günün şeiri” layihəsindən şair Şəhriyar del Geraninin “Nə bilsin külək” şeirini təqdim edir.

Kirli köynəyimi yumuşdu anam,

külək bulamışdı... nə bilsin külək?

Mənsə, hirslənmişdim anama onda,

anam ağlamışdı... nə bilsin külək?

Bir gün dalaşmışdım qonşu uşaqla,

üstəlik anasın söymüşdüm onun.

Oysa hikkəsindən bir yekə torba

yarpaq tıxamışdı buxarımıza.

Sobamız yanmadı fevral gecəsi,

çayım soyuq oldu, atamız qrip,

mən dedim: "küləyin işidi yəqin..."

Anam da inandı,

nə bilsin anam? -

"Yiyəsi ölsün bu küləyin" - dedi.

O vaxtdan yiyəsiz qalıb küləklər,

bu yetim küləklər nə bilsin axı...

Sən üşüməyəli ikinci qışdı,

ay Allah, kəs görüm bu nə yağışdı?!

Yığışdım özümə, elə yığışdım

para buğdasına söykənib yatan

qarışqa misali elə yorğunam...

Soruşma neçənci qərib soyuğun,

neçənci dostumun uzaqlığıyam.

Həminki qayğıdı bu tifil qayğı,

kipriyimə qədər yorğunam anam...

Bir pişiyim də yox qucaqlayası,

qucağım sinəmdə bayquş yuvası,

barı dost da ölmür yas saxlayasan,

hamı salamatdı, hamı yaxşıdı.

Di gəl, darvazanı külək açdımı,

Bu "darıxmaq” ki var, itin balası!

Hər gün qapımızda gəlib ulayır.

Yox əşi, nə külək... nə bilsin külək?

Kirli köynəyimi yumuşdu anam,

külək bulamışdı... nə bilsin külək?

Mənsə, hirslənmişdim anama onda,

Anam ağlamışdı... nə bilsin külək?

• Növbəti “Peşəkar teatr dərsləri” Qazaxda təşkil olunacaq
• Romanlarımız belə başlayır və belə bitir - Siyahı
• Ağalar Bayramov efirdə niyə yalan danışır? - İTTİHAM