Kulis.az Aqşin Yeniseyin yeni şeirlərini təqdim edir.
Anlaqsız qələbəlik
Bir də var şəhərlərlə şəkil çəkdirən tək adamlar,
Məsələn, biri elə yanından ötən insanlarda güzgülənən mən!
Heç tanımadığım bir ölümün əyninə biçilmiş bədən.
Gələcəyə gedən yol bağlı, buraxmırlar, yenidən keçmişə qayıdır vətən!
Arxasınca dartaraq əsəbi şəkildə övladının əlindən.
Küçədən tapıb, tək böyüdüb onu, atasız, anasız, amansız!
Öyrədib ki, gözdürsə şəxsidir, ağlamaqdırsa bəşəri!
Şəriki varsa ömürdür, kimsəsizdirsə tale!
Yaradırsa doğmadır, ağrıdırsa köçəri!
Kimsə vicdanın yerini soruşur xəstə taksidən;
ya televiziyadandır, ya qəzetdən
Biri deyir: – harasından güllələdinizsə,
O biri: – harasından asdınızsa,
Başqa biri: – harasından tək qoydunuzsa,
Orasıdır vicdanı insanın!
Kimsə dəqiq bilmir heç bir ünvanı.
Yol yoxdursa, çıxış yolu hələ ki, azmaqdır.
Hansıdır bu şəhərin kişi olan küçələri?
Qadın olan binaları hansıdır?
Kimin qızıdır bu hicablı, körpə səki?
Kimdir zamanı tutub saxlayıb, hansı dünəndi gizlənib o heykəldəki?
Bir də var insan – sevdikləri azadlığının düşmənləri…
Müharibədən sağ qayıdıb
Atasız uşaqların diləndiyi küçədən keçərkən
yerinə utanmaq üçün şəhidlərin…
Qədim gəmi
Vicdan ölmədiyimiz bir dünyanın cəhənnəmidir
Yerini axtarsan, azarsan, itkin düşərsən öz bədənində
Günah ölmədiyimiz bir dünyanın cənnətidir
Tikan tək gizlənib güldə, musiqi tək örtünüb çılpaq simdə!
Gül tikanın, səs sükutun azadlığıdır!
Öz yalqızlığına keşik çəkən o qoca əsgər,
Başqalarını öldürdü başqalarının uğrunda
Yarası qasnaqladı, metala, medala döndü sol çiyninin altında.
məqsədi buralı kimi ölməkdi!
Çünki yer üzü öz ölümləri ilə məşhurdur!
Ustalar ona şabalıd ağacından tabut əvəzinə əsa qayırdı.
Çünki insan öz ümidlərindən daha uzunömürlüdür!
Əsa ağacın, ağac tabutun azadlığıdır!
Və o məmləkətin bir quyusundan su çıxdı, bir quyusundan neft!
Bir məmləkət ki, at kimi kişnədi odla suyun arasında.
Kişnəyəndə and içir at!
Qisasının dördayaqlı olduğuna!
Su yanğının əsarəti, yanğın odun azadlığıdır!
Qaranlıq gecənin yalnız insana aid rəngidi.
Pisliyi yalnız insan çevirə bilir çörəyə.
İnsanın azadlığıdır qabağına çörək atılıb həyətdə
zəncirlənib bütün fəsillərə, qaranlıqdakı ağ itdə.
Çöldə qara qurdda ulayan itin azadlığıdır!
Ölmüş bir kəndlini heç danışmadan torpağa gömdülər
Sanki, günahkarmış və cəzası ölümmüş yaşamağının.
Ölüm budursa, tanrısı bir diktatordur bu sükutun.
Hər sükut bir bütün azadlığıdır!
Bu yetim uşaqlar, çətin uşaqlar
səkilərə atılmış quru çörək qırıqlarının arzularıdır.
Atalarını müharibə yeyib, analarını namus!
İnsan hələ də vətən keşiyi, bədən keşiyi çəkirsə,
Hamının olan və heç kimin olmayan bu qədim gəmidə,
Onun azadlığı…
Onun azadlığı… bağışla, ey Nuh!
Şalvarda gizlənmiş g*tün azadlığıdır!
Gender bərabərsizliyi
Qadınlar şəhərdirlər;
onlar üçün gələnin-gedənin fərqi yox.
Kişilər uzaq bir dağın köksünə qısılmış
qədim kəndə bənzərlər;
gələnlərə görə sevinər, gedənlərə görə darıxarlar,
darıxarlar, həm də çox…
Üzün tanınmaz halı
Yenə səhər…
Yenə həmin gün şüası
Evdəki tozu göstərir.
Yenə axşam…
Qaranlıq boş çarpayını
Saat doqquzu göstərir.
Nə mənası,
Ölmüşəmmi, qalmışammı?
Heç yadına düşürəmmi?
Kimə lazım,
Təkəmmi, qocalmışammı?
içib miskinləşirəmmi?
Aman-güman
Məndə cəmi bir şəklin var
Baxıram əynin köhnəlib.
Həyatdı da…
Ömür var, şəkilnən keçir,
İnsan var, şəkildə ölür.
Yenə şəhər…
Yenə həmin insan seli…
Kölgələr əyilir camda.
Bəlkə də, biz
Ayrı-ayrı evdən çıxıb
Yan-yana itkin düşürük,
Hər gün eyni izdihamda.
Bakıda son səhər
Pəncərədən baxanda
bir televizor kimi açılır səhər.
Səhnəyə birinci aparıcılar çıxır;
Göyərçinlər və süpürgəçilər.
Göyərçinlər zövqlə yeriyir boş səkidə
yerimək uça bilənlərin xoşbəxtliyidi!
Süpürgəçilər həmişəki kimi acıqlı:
– hanı bəs, axı süpürgələr də uça bilirdi?..
Unudulmuş edam
Ölüm hökmü oxuyublar, amma öldürməyiblər
Kiminsə umrunda deyil, varlığınla, yoxluğun.
Hətta günahkar kimi də daha gərək deyilsən
Heç səni də düşündürmür.
İndi burda kimdən ötrü, nədən ötrü olduğun.
Sözlər yaddan çıxmamaq, unudulmamaq üçün
Susub özün öldürür, fikir olmaq istəyir.
Təbiət ruhdan düşür şəhər axşamçağında.
Göylər eybəcərləşib kifir olmaq istəyir.
Tarix heykələ dönür, daşın boyun ucaldır
Tamah gizlənmək üçün girir qızıl küpünə,
Mənsə köhnə sobanın dibində, soyuq evdə
Sitayiş eləyirəm, sönməməsindən ötrü
son bir kibrit çöpünə.
Əlisəmid Kür
Düyün düşüb fikir kimi.
Günortanın istisində ünvansız çöldə Kür kimi
tüstülənə-tüstülənə
Axıb, axıb o gedəndi
Əlisəmid Kür!
Üzü laylay çalınmış torpaqdı,
Yuxusunda azadlıq görən vətəndir,
Əlisəmid Kür!
Suların paytaxtı ucsuz Xəzərdə
Kürün aqibəti kimi,
Gəlib, gəlib bu şəhərdə
O itəndi
Əlisəmid Kür!
Canına çör-çöp daraşmış,
Özü-özünə dolaşmış qəzəbli burulğan kimi,
Özünə də çətindi,
çətindi,
Əlisəmid Kür!
Dünyada yerini bir kimsə bilməz!
Harda gəldi, necə gəldi xoşbəxtdi, bədbəxtdi,
Bir üzü toydu-bayramdı,
Bir üzü ölüm-itimdi,
Əli Səmid Kür!
Hirsi əngində kilidli,
Gözünün yaşı ovcunda,
Bilmirsən ögey atadır,
Bilmirsən yetimdi,
Əlisəmid Kür!
Tale
Xəstəlikdən deyil, həkimlərdən qorxan uşaqlıq,
Həbslərdən deyil, polislərdən qorxan gənclik,
Ölümdən deyil, xəstə və həbsdə yaşamaqdan qorxan qocalıq…
Ömrü ağır oldu fikir kimi
Və ümid kimi qəflətən öldü.
Şahbaz Xuduoğlunun şeri
Daş qayadan qopan kimi
Hayanımdan qopub düşdün?
Haramdan tək qoydun məni?!
Canımın bir tərəfiydin
Qopduğun yer qan ağladı,
Yaramnan tək qoydun məni!
Tək uçana göy də dardı…
Bir cüt leylək qatarıydıq,
Sıramdan tək qoydun məni!
Ölüm hər şeyin sonrası,
O da sənə qismət oldu,
Sonramdan tək qoydum məni!
Ankarada azan hüznü
Qaşqabaqlı bir atadır axşamcağı
cəzalandırdığı oğludur küçə fənəri.
Pəncərənin alt yazısıdır
hər gün eyni yerdə ölümü gözləyən qoca.
Düzgün tərcüməsi belədir dünyanın bütün dillərinə:
Min il də yaşasa insan yaşanmış sayılmamalı…
Çünki ölüm bir təsadüf!
Nəsiminin vəsiyyəti
Can məhkum evidir, cəza ver, təki,
Günahı savabdan məhrum eyləmə!
Min dəfə soruşum, bircə yol hay ver,
Sualı cavabdan məhrum eyləmə!
Əzabdan həzz almaq nə sirdir eşqdə?!
Min yara bəslərəm, hər biri eşqdən!
Asini, aşiqi, kafiri eşqdən
Mömini kitabdan məhrum eyləmə!
Qulun küfründə də gizli iman var!
Necə ki, ilanın zəhrində can var.
Nə qədər məkan var və laməkan var,
Sufini şərabdan məhrum eyləmə!
sim-sim.az
