On il öncənin söhbətidi. Qəzet üçün şəkil lazımdı. Həvəssiz-həvəssiz metronun yaxınlığındakı fotostudiyaya girdim.
Yaşlı fotoqraf küncdə oturub iri ölçülü, rəssam işinə oxşayan şəkillərin üstündə işləyirdi. Standart, rəngli fotolardan bezmişdim. Bu ağ-qara, orjinal şəkilləri görəndə gözümə işıq gəldi. Qaçıb kişinin başının üstünü kəsdirdim. Hətta mən deyərdim , ağcaqanad kimi yaxasına qondum:
- Əmi, mənim də şəklimi belə çəkərsiz?
Kişi işindən ayrılmadan burnunun altında mızıldandı:
- Bunlar daş üçündü.
Mən “daş” sözünü eşitmədim. Məna üzərində düşünməyə vaxt sərf etmədən israr etdim:
- Olsun. Mənim də şəklimi belə çəkin də.
Kişi eynəyini çıxarıb zərblə masaya çırpdı. Başını qaldırıb hirslə üzümə baxdı. Sözləri tək-tək vurğulayaraq dedi:
- Qızım, bunlar rəhmətliklərin şəkilləridi.
Bir çox gözlənilməz vəziyyətlərə hazır olan ağlım bu dəfə məni vəziyyətdən çıxara bilmədi. Süd dağıtmış pişik kimi hadisə yerindən uzaqlaşdım.
O vaxtdan on ildən çox keçib. Sonuncu dəfə fotoqraf qarşısında durmağım yadıma gəlmir. İndi elektron şəkillər dəbdədi. Artıq hərə bir fotoqrafdı. İndi şəkillərin başına min bir oyun gətirilir. Daha şəkillərin qeyri-standartlığından bezmişəm. Fotolar çoxaldıqca mənim narazılığım da artır. Ruhi vəziyyətimə uyğun “profil şəkli” tapmıram. Üzümdəki ifadə doğma görünmür. Bəzilərində həddən artıq tox, bəzilərində yaşa uymayan sadəlövh ifadə məni bezdirir. İllər üzərimdə işlədikcə özümdən ayrı düşdüyümü hiss edirəm.
Hərdən uşaqlıq şəkillərimi töküb yanında otururam. Bu standart şəkillərə uzun-uzadı baxıram. Onlar bütün zamanlara ən uyğun “profil şəklidi”. İçimdə hiss elədiyim adamın ən aydın şəkli. İndi heç bir fotoqraf “mənim şəklimi belə çək”ə bilməz. Mən bir də heç vaxt bu şəkillərdəki kimi ola bilmərəm. Çünki, həmin o fotoqraf demiş, bunlar rəhmətliklərin şəkilləridi.
