Dünyaca məşhur yapon şair Şuntaro Tanikava 1931-ci ildə Tokio şəhərində anandan olub. Dəfələrlə “Nobel” mükafatına namizəd göstərilib. 92 yaşlı yazıçı ötən gün vəfat edib.

Kulis Nadir Yalçının tərcüməsində Tanikavanın bəzi şeirlərini təqdim edir.

Çay

– Çay niyə gülür, ana?
– Günəş qıdıqlayır deyə...

– Bəs, niyə mahnı oxuyur?
– Bülbül tərifləyir deyə...

– Ana, çay niyə soyuqdur?
– Qarın sevgisini xatırlayır...

– Ana, çayın neçə yaşı var?
– Həmyaşıddır tazə baharla.

– Ana, çay niyə heç dincəlmir?
– Anası dəniz yolunu gözləyir deyə.

Sabah

Kamçatkada bir gənc
bir zürafə görəndə düşündü:
Dumanlı bir səhər avtobus gözləyir
Meksikada bir qız.

Nyu-Yorkda bir qızcığaz
gülümsəyərək çevriləndə yatağında
Romada bir körpə
gözlərini qırpır sütunlu şəhəri nura boyayan Günəşə.

Həmişə hardasa
sabah olur bu dünyada.
Sabahları bir-birimizə ötürüb
növbəylə qoruyarıq Yer üzünü.

Yatmamış diqqətlə dinlə;
eşidəcəksən uzaqda səslənən saat zəngini
deməli, kimsə bərk-bərk tutdu
sənin ötürdüyün sabahı.

Mavi

Gecənin qaranlığında itib
sabahın işıqları ilə canlanan mavi...
Mavidən duru rəng varmı?!

Mavi – dənizin dibində qaranlıq,
mavi – göyün üzündə aydınlıq.

Mavinin yurdu hardadı?

Yüksəldikcə aydınlanır mavi səma,
ovcumuzda durulur mavi dəniz...
Gözlərimiz deyil mavinin izinə düşən.

Hüznün və heyranlığın rəngi
Mavi – ruhumuzun rəngi.
Yaşadığımız kainatın rəngi...

*

Şübhələnməyi bilirdim sadəcə,
inanmağı yox.
Qorxdum əzab çəkməkdən
qaçırdım baxışlarımı sevdiklərimdən
ucsuz-bucaqsız səmaya zillədim.
Küləkdə yellənən ağacları seyr etdim.

Mağara axtarıram “yuvam” deyə biləcəyim
Keçmişin yuxusunu görə biləcəyim...

Ancaq qaşla göz arasında çevrilirdi
dünən bu günə, bu gün dünənə...

Təkcə
yenicə doğulan cücərtilər
mələk cildinə bürünüb
gözəgörünməz qanadlarını çırparaq
uçurdurdular
ürəyimin
qaranlığını...

*

Qəfil bir səs
Bürüdü ağ kağızı
ağcaqanad sürfələri kimi.

Ciyərlərindəki və qəlbinin boşluğundakı havadan
Pay verdi
Bahar havasına qarışsın deyə.

Kimsə dinləmir, amma bütün qulaqlar açıqdı
və külək dalğalandırarkən tül pərdəni
oynayan uşaqların qışqırtısı eşidilir.

Səsin gəldiyi yerdə,
o əngin səhifənin bir küncündə
fırlanır indi bütün qalaktika... uzaqlarda...

• "Bu savaşda hər yazıçı öz atasını “öldürür” - Harold Blumun ən böyük dərsi nə idi?
• Rafael Hüseynov: "Mədəniyyət evləri və klublar öz funksiyalarını yerinə yetirə bilmir"
• Bakıda "Baku Steel Art 2025” sərgisi açıldı