Kulis.az "İlin hekayəsi" müsabiqəsində iştirak edən Cavid Qasımovun "Kimsə bilmir" hekayəsini təqdim edir.
Benyamin ciblərinə doldurduğu qəpiklərin ağırlığından pulunun nə qədər olduğunu yaxşı bilirdi. Bu fitri istedadın ona anasından keçdiyini deyirdilər. Ondan yaşını kim soruşsaydı, bu suala ya on, ya da iyirmi cavab verərdi. Saymağı ovcuna qoyulmuş qara qəpiklərdən öyrənən Benyamin heç vaxt əllərinin iç tərəfdən səksən yaşlı birisinin üzü kimi qırışlandığına fikir verməmişdi. Bəlkə də təkcə Benyamin deyil, hamı qocalığa ilk öncə əllərinin içindən yoluxur. Bir də onun dilənmək üçün oturduğu küçələrin heç birində sahibsiz itə rast gəlmək olmazdı. İtlər gözəl bilirdilər ki, Benyaminin oturduğu küçədə gəzişsələr, insanların diqqətini özlərinə çəkmiş olacaqlar. Benyamin də bu mənzərədən hirslənib, onları bacardığı qədər uzaqlara qovacaqdı. Axı heç bir dilənçi uşağa xoş gəlməz ki, onların yanında sahibsiz itləri sığallayıb, çörək atsınlar. Çörək demişkən, onu da xatırladım ki, bu balaca qəhrəman nə vaxt səkidə çörək tikələrinə rast gəlirdisə, orada bir itin yemləndiyini düşünürdü. Bu səhər it düşməni olan dostumla salamlaşıb, hal-əhval tutmaq istəyəndə, uzaqdan hansısa qadının yüksək səslə "İt oğlu it, tez bura gəl" deməsini eşitdim. Səsi qulaqlarıma çatmamış, Benyamin əlindəki qəpikləri tikəsi yarımçıq qalan itlər kimi yerə atıb, səs gələn tərəfə qaçmağa başladı.
Əzizim, bəlkə də, insanı sevdikləri çağıranda hər bir şeyini atıb getməyi məhz belə olur...
Bizi Telegram-da izləyin
t.me/kulis_az
Bizi Instagram-da izləyin
Bizi Facebook-da izləyin
Bizi Twitter-da izləyin
