Kulis.az italyan şair, yazıçı Eucenio Montalenin şeirlərini təqdim edir.
Sevimli balaca böcək
nə üçünsə adını milçək qoyublar
bu axşam hava qaralanda
İkinci İşayanı oxuduğum vaxt
yenə peyda oldun yanımda
amma bu dəfə eynəksiz idin
məni görə bilmirdin
heç mən də şüşələr parıldamadığı üçün
tanıya bilmədim səni alatoranda.
***
Hələ də başa düşməmişəm ki,
mən sənin sadiq, qotur itin idim,
yoxsa sən mənim.
Başqaları üçün kor böcək idin
yüksək cəmiyyətin dedi-qodusu içində
itib-batmış. Əslində onlar
oyuncaq idi sənin üçün,
sən idin onlarla əylənən;
sən qaranlıqda da görürdün onları,
qaça bilmirdilər sənin
yarasa nəzərindən.
***
Qırıq-qırıq, fasiləli nitqindir mənə qalan
tək şey, onunla kifayətlənirəm.
Amma onun da vurğusu dəyişib,
itirib rəngini.
Öyrəşirəm artıq səni eşitməyə, eşidirəm
səsini teletaypın xışıltısında,
Brissaqo markalı siqarımdan
çıxan dumanda.
***
Qardaşın cavan ölmüşdü. Onda saçı pırtlaşıq
qız uşağı idin, indi oval çərçivədən
mənə baxırsan daşlaşmış nəzərlərlə.
Qardaşın musiqi bəstələyirdi,
heç kimin eşitmədiyi,
heç yerdə çap olunmayan notlar
indi hansısa çamadanın dibindədir,
ya da atılıb zibilliyə. Bəlkə haçansa
bir nəfər təzədən yazar onları
artıq başqası tərəfindən
yazıldığını bilmədən.
Tanımasam da sevirdim onu.
Xatırlayan yox idi onu səndən başqa.
Bunu heç vaxt soruşmamışdım:
indisə mənası yoxdur.
Səndən sonra bircə mən qalmışam
haçansa onun yaşadığını bilən.
Amma bilirsən,
sevə bilərik kölgəni,
axı özümüz də kölgəyik.
Tərcümə: Həmid Piriyev
