Kulis.az Əli Şirin Şükürlünün "Qəriblik" şeirini təqdim edir.
(şeir-esse)
Vağzallarda, limanlarda …
əllərində
ağır-ağır çantalar, çamadanlar:
əllərində
dünyanın ən ağır yükünü – ayrılıqları,
gözlərində qəribliyi daşıyanlar
qürbətdə yaşayanlar.
Əllərində ayrılıqları,
gözlərində qəribliyi yaşadarlar
qürbətdə yaşayanlar.
Limanlarda, vağzallarda …
ayrılıqları
əl edərkən əllərindən,
qəribliyi
dolmuş gözlərindən oxumuşam
qərib doğmalarımın,
doğma qəriblərimin.
Yurddaşlarım, yurddaşlarım -
vətəni qürbətdən sevər,
gəzməyə qərib ölkəni,
ölməyə vətəni seçər.
Yığıb pal-paltarını,
qapıya sarı sürüyürdü çamadanını
gözləri yaşlı Şəhərli Qadın.
Geyinib pencəyini,
götürüb başını gedirdi Şəhərli kişi
fərqinə varmadan,
çırpıb arxasınca yaşadığı mənzilin qapısını.
Öz doğma şəhərində
qəribliyi gözlərində yaşadırdılar …
Qadınlığı qayğılarına qurban verib,
ev-ev gəzib
şüşə balonlarda süd, qatıq satar Səyyarə.
Evə dönərkən
xəstə ərinə araq almağı da unutmaz:
«azarı var, içməsə ölər» – deyir.
Hər gün küçədə
əlində göyərti dolu zənbilləri
avazla çağırar
saralmış pencəyi dizindən aşağı
gödəkboy Qürbət.
Kənddən şəhərə köçüblər
ayrılıqları əllərində …
Aldadıb
şəhərdəki mənzilini alıblar əlindən,
qadını da xəyanət edib ona.
İndi doğma kəndində
havalı-havalı gəzir zavallı Qərib
qəribliyi gözlərində.
Hər səhər çıxıb çadırdan
qərib-qərib boylanar göy üzünə Köçəri
vətəndə vətənsizlik -
“güllələnmiş”, “yaralanmış”… yurd həsrəti
kədərli gözlərində.
Ayrılıqları əllərində,
qəribliyi gözlərində daşıyarlar
qürbətdə yaşayanlar.
Doğmalarım, doğmalarım -
yüz illərcə vətəndə vətənsizlər,
bir nisgil var ürəyimdə silinməyən.
O nisgilin adı nə -
oxumaq istəsəniz
baxın gözlərimə:
ürəyim gözlərimdə …
