Kulis.az Ayişə Nəbinin şeirlərini təqdim edir.
Səssizlik qülləsi
Yaşamın nöqtəsi,
Bəlkə, nidası, deməli
Uzun, upuzun
Yerlə göyü birləşdirən
Son nəfəs qədər uzun,
dərin
Uzun, arpa boyu uzun
arpa boyu bitməyən bu yolun
Qoyub ağırlıqlarımı yerdə
Çıxıram
Səssizlik qülləsinə çıxıram
Burda bütün gözəlliklər ölü
Bütün ölülər gözəldi.
Ölülər susur
Susur və gözəlləşir.
Səssizlik qülləsinin kor quyusuna atıram
səsimi.
Enişi yoxdur
Çıxışdır,
Səssizlik qülləsinin pillələri
Bir tərəflidir.
Dağların kölgəsi
Dağların qurd nəfəsi qarışmış havasıyla,
meşələrin ahəngiylə böyüdük usanmadıq.
Qayığa bənzəyən çökəklərdə top oynadıq,
Suyuna baş vurmadıq şərik çıxmadıq qurbağaya.
Ayaqlarımızı salladıq buz salxımları da olmadıq.
Üzündə əks edən işığını ovucladıq çayların
dənizə baxaraq böyümədim, dənizi böyütmədim
dənizə sevdalanmadım, nə umacaq sular məndən?
Dağları
gecənin zülmətində əjdahaya bənzətdim
başında şaman ruhu dolaşan əjdahaya.
Dəli dəli daş qoparıb bağrından
üstümə atacaq elə bildim
Ancaq ayın aydınlığında
dağların kölgəsi yerə sərilib
ölü kimi qımıldamadığını görəndə toxdadım,
rəbbimin zərrəsi olduğunu anladım
Şaman ruhu yerə sərib dağın ruhunu, dedim.
O zaman dağların topa buludlar kimi yeridiyini bilmirdim
Dağın Məhəmmədə tərəf gəldiyini bilmirdim.
Dağ gündüzləri mərdliyim, qürurum,
Gecələr əjdahaya dönüb kabusum olurdu.
Biz
Dağların havası meşələrin ahəngiylə ruhlandıq
Mən dənizə baxaraq böyümədim, dənizi heç böyütmədim,
Dümdüz qum səhraları görmədim .
Axan çayla rəvan oldu ruhum, axan sulara sevdalandım,
Dağları deşən sularla yüyürdüm.
Şiş qayalarla yarışdı qürurum
Dağlar məni düşmən bəllədi.
Dənizin üstündəki qaranlığa vahimələnmədim
Qorxumu eşqə döndərdim
Kənd qaranlığının yumşaqlığına, bir az da həya üzünə
Həlimliyinə küsəndim, doyursun qürurunu qoy mənimlə
Utancaq havası qarışdı qanıma-düşmən oldu
Meşələr dəniz kimi kükrəmədi üzümə qorxutmadı
Meşələr zümzüməylə oxşadı zövqümü
ahənglədi dərsimin dərinini...
Qar yağır
Qar yağır, qar yağır
Kirpiyimdən sallanır.
Qar yağır, qar yağır
Qamış gölü dərya tək
Hamarca dalğalanır.
Yağan qar çiçəkləyir
Qara torpaqda ləçək-ləçək
əllərimi qoruyur qardan olan buz əlcək.
Ürkək-ürkək qanad çırpır ətcəbala bir quş
Bir qar dənəsinin içində.
Qar yağır qamışlığa
Boğulur içində qamışların səsi
Boğulur içində tapdanan torpağın hayqırışı
Qismət
Bu yerdə gül bitir
Bir damla yaş düşdü
torpağı deşdi
toxum yetişdi
bitdi bir gül bitdi.
Nə rəng verəcəkdir
Nə qoxuyacaq
Gözəllik adına
nə oxuyacaq
toxumu göz yaşıysa.
Sən mənim cənnətim ol
Mən sənə huri olam,
Sən mənim cənnətim ol.
Qarışmasın bir olan nəfəsimizə
nə küləkdən hüzün, nə dəryadan su
Uzun uzun baxaq, itək üzümüzün sonsuzluğunda.
Arınaraq yıxanaraq bir birimizin nəfəsində
Addım atıram ilahiliyin sərhəddinə
Sən mənim cənnətim ol, mən sənə huri olam.
Tökülsün ayağımızdan dünya deyilən çarıq
Piltim piltim olsun zaman çöksün qarşımızda
Yox olsun ətdən sümükdən divarlar,
Sel gəlib sular oynasın, daşlar divarlar oynasın
Tutulsa göydə günəş, yerdə torpaq ağnasa
Sən mənim cənnətim ol, mən sənin hurin olam.
Yox hələ qiyamət fürsət verib qopmayıb,
nəfəsim nəfəsindən hələlik ki, doymayıb,
gül bitər, söz bitər, bu sirlər puçur-puçur
açılır gözlərim yurd oluram hikmətə
gül qoxusu müjdəmdir bu sonsuz hekayətə
sən mənim cənnətim ol, mən sənin hurin olam.
Səsimizin hədəfi
Hər gün sübhlə gecənin ayrıldığı o anda
Pəncərəmin ağzına qonan qaranquşla mən
Bu mürgülü dünyanın başı üstə səs-səsə
verib oxuyuruq biz
O cikcirik eləyir, mən də zikr eləyirəm.
Quran avazınamı uyub nədir bilmirəm
Gözlərini zilləyib üzümə susur bir an
Mən hələ oxuyuram.
Sonra bir iki ağız o oxuyur, mən susuram.
sonra da ikimiz birlikdə oxuyuruq.
çəkmir üzümdən gözün, başını da tərpətmir
Bəlkə alatoranda bu bir budaqdır dedim,
Gözlərimi zilləyib gördüm yox qaranquşdur.
Fikrimi tutdu sanki
başını tərpədərək hüzün qatdı səsinə,
Mən də qısdım səsimi.
Sonra yenə ikimiz düşüb eyni ahəngə
davam etdik həvəslə
O cik-cirik edirdi, mən də zikr eləyirdim.
Qaranlıqdan işığı ayırdıq səsimizlə
Bağrı yarılan gecə al şəfəqə hamilə
Doğdu qırmızı günü
Bitdi gecə hüzünü.
Qaranquşla ikimiz baxışaraq son dəfə
Arxayın olduq ki, bizim səsimiz
Gedib çatıb hədəfə.
Suların sirli dərinliyi
Qol qoymadım nə qopan tufanlara
Nə yalmanan dənizə
Araladım bu axşam tufan sözünü dənizdən
Dəniz indi çəliyə dirənən bir qocadır
İməkləyən körpədir.
çəkilərək dənizin ortasından bir dalğa
Yığıb bütün gücünü
Gəlir üstümə sarı.
sahilə çatandasa yatır hirsi hikkəsi
körpəcə uşaq kimi sarılır ayağıma
qumlarını qısqanıb ayağımdan qoparır
o aldığı sevimli qumları ilə yenə
düz çəkilir suların sirli dərinliyinə.
Bu gün məsumluq donu
əynindədir dənizin.
Bağışlayar
Tanrı nəfəs alınca çəkilir yer üzündən hava
Gərilir dağlar daşlar,
Çəkilir dənizlər.
Nəfəs verincə
rüzgar alıp başını dolanır yer üzünü.
Fıtınalar tufanlar qopur
Hirsləndirəndə Tanrıyı
Amma bir gızılgülün önündə
əlini qanadıb tikanlarıyla
əfv diləsən
gızılgülün xətrinə, gül ətrinin xətrinə
şəhid qanı sayar barmağındakı qanı
bundan sonra bağışlamaz bağışlamazmı Tanrı.
Ağrı dağı
Varsın da uçulsun,
Piltim piltim olsun
Kölgəmin düşmədiyi Ağrı dağı.
Cənnətdən qovulan Adəm
Binə tapmasın dağ adına
Yükləndiyi günahları qaytarsın geri.
Orhundakı h kimi
Dikəlib hara gedir
Aparır kölgəsini
ətəyini sancıb belinə.
Ağrıların yara yara,
Qan qarışar dumanlara.
Cildin qara, donun qara,
Var paralan Ağrı dağı.
Adın yetmir ucalığına,
Nuhun, Adəmin sığınağı.
İndi kölgən kimə düşür,
Var kölgəni yığ yerlərdən.
Bir nərə çək göy genəlsin başımdan,
Anasından cihad əmsin körpələr.
Torpağın altında çürüməyənlər
Qalxıb ordu qursun bayrağın altda.
Bu can, bu tən
Havayla su odla torpaq...
Bu can, bu tən, bu mən.
Çarmıxın qollarında
Sağa sola gərilərək,
Zamanın barmaqları ilə dərilərək,
Meşələrin zümrüdündən süzülərək,
Üzülərək
Üzülüb üzülüb qırılmağa yön qoymayan
İşıq düşür
Şıq düşür
Bu can, bu tən, bu mən.
Göyü başına papaq eyləyib,
Yeri yanına yamaq eyləyib,
Canına cahan gəzib,
Canda nihan gəzib,
Dolaşıb dolan,
Döşənib ölən...
Bu can, bu tən, bu mən.
Sıra sıra sıralanıb
Qışdan qopub aralanıb
Yaz havası can qovğası
Başı qalda qara dağlar,
Hava gəlmir başıma
Ya səbir ya səbir...
Bu can bu tən bu mən.
30.04.09.
Qara qutu
Evin dörd küncünə çəkilib
Gözləyirəm dörd gözlə.
Dörd gözlə gözlədiyim
Tap deyə düşərmi evin ortasına.
Evin orta yerinə.
Dörd küncə birdən çəkilib
Yığılıram.
Yığılıram evin ortasına.
Bu divarların içindəki daşlar
Nəfəs dərib yenilənməz,
Nə qocalıb ölər,
Nə doğular yenidən.
Nə işığı geri qaytarar, nə udar qaranlığı.
Bu evin ortasında bir süfrə qurub
Çağırsam kölgələri işığın ipiylə.
Pəncərənin qırığından sızan o şüa
Qara qələm kimi xətlər cızar
Kölgələrin üstə.
Nə sevinc mənə yaxındır, nə də qəm.
İkisini də ötürdüm gedər gəlməzə.
Bomboşam,
Dopdoluyam.
Hüznü də qoyum bir qırağa
Nə daşıyıram canımda?
Qara qutu....
İfk
Sal bir böhtanın sazağı
Dəlmə-deşik etdi canımın qatlarını.
Dondu həniri nəfəsimin.
Hansı quyuya enilir ki, insan oğlunun ipi ilə.
Böhtan quyusunun dibi görünmür,
Su axmır bu quyunun dibindən,
Buz bağlayıb.
Hey insan oğlu,
Qadına mələk deyib,
qadına xaliq deyib yolladı,
əmanət etdi yer üzünə Tanrım.
Səfil, miskin ruhunun iniltisi ilə
Dil tərpədib söz söyləmə.
İylənməsin ağzında dilin, sözün
Arınmaz, arınmaz iflic ruhunun kifi.
Qüdrətin təcəllisi
Qüdrətin hüsnümdə təcəlli edərkən
Nurunun yoxsulluğu utanar ərdəmindən
Min bəla bir zərrədən çəkinər
Hökmünə gül yağar
Gül axar
Suların şümşad boyunca
Qüdrətin hüsnümdə təcəlli edərkən
varlığım can olar
can qılar
qalar
səcdənin ortasında zikrin hərfinə çöküb
çəkib
içindən mayasını nurun
surun
üfürməsinə meydan oxuyar
qoxuyar
cənnət qoxusu sinər nəfəsimə
səsimə
qarışar cənnət küləyinin həzinliyi.
Qüdrətin hüsnümdə təcəlli edərkən
Erkən
sərzənişi bərq vurar dan üzünün
düzümünün
qıymam pozulsun ahəngi əbədiliyin
Qüdrətin təcəlli edərkən hüsnümdə.
