Oğlum kəndə, nənəsinin yanına getmişdi. Məlum, şəhərdə böyümüş uşaq üçün kənd mühitində hər məqam maraqlıdır. Üstəlik, ucqar dağ kəndində yerimək, hərəkət eləmək "mamauşağı" (şəhərdə necə qaqaş olursa olsun, o kənddə mütləq içindən bu adını çəkdiyim nəsnə çıxır) üçün çətin olur.
Üstəlik bu tip uşaqlar üçün “amanat uşaq” kəlməsi hər nənənin dilində dolanan kəlimədir.
İndi nənəsi onu və onunla birgə kəndə yollanan bibisi oğlunu daim nəzarətdə saxlamaq üçün namaza yönləndirib ki, ən azı gündə üç dəfə kəndin məscidində olsunlar.
Axı orada əmin-amanlıqda olacaqlar.
Yaşı çatmasa da namazı öyrənib.
Bakıya qayıdıb, hələ də ənənəni davam etdirir.
Bayaq namazdan sonrakı duasına qulaq müsafiri oldum. Belə idi:
“İlahi, salavat göndərirəm 124 min peyğəmbərin ümmətinə. İlahi, salavat göndərirəm Qarabağda canından keçən şəhidlərimizin ruhuna..."
İkinci cümlə məni can evimdən vurdu.
Mən ona belə bir dua oyrətməmişəm.
Nənəsi yaşlı qadındır, özünün dilinə dolanmış duaları var.
Bəs uşaq bu duanı hardan öyrənib?
Mənim gözümdə yaş hazır dayanmışdı, növbəti cümlə ilə leysan olacaqdı. Uşaq davam edirdi:
“İlahi, mənim yaşda balaları olan şəhidlərin ruhuna salavatımı qəbul elə, onların ürəyindən ata üçün darıxmaq hissini çıxar, axı mən atam işdə olduğunu bilə-bilə onun üçün darıxıram, bəs onlar nə edirlər?”
İçəri otaqda Allahla səmimi söhbət edən övladımın duasına “Amin” deməkdən və 11 yaşında uşaqlarımıza bunları yaşadan, dərk etdirən dövrana, düşmənə qarğamaqdan başqa nə edə bilərdim ki?!..
Turan Şakir
