Bu gün yazıçı, şair Pərviz Cəbrayılın doğum günüdür. Kulis.az Pərviz bəyi təbrik edir və şeirlərindən bir neçəsini yayımlayır.
Mənim təmizkar qadınım
Qadınım mənim,
dostum,
sirdaşım,
otdaşım,
torpaqdaşım
sevdiyim,
bağrıma basdığım,
üzünü belə görmədiyim
yoldaşım!
Əsirsən mənim yolumda,
yollarımın üstündə
əsirsən,
silib-süpürmək istəyirsən
getdiyim yolu.
Deyirsən, ayaqqabılarım,
şalvarım,
köynəyimin yaxası,
ətəyi, qolu
bulaşmasın.
Ayağıma zərrəcə
zir-zibil dolaşmasın.
Qardaşım!
Yolumda gördüyün
o toz-torpaq,
yar-yarpaq,
boş araq şüşələri,
dibinəcən sümürülmüş
ucuz siqaret kötükləri,
şəklim olan
qəzet qırıntıları,
polisə çağırış vərəqələri,
qırıq qandal tayları,
yağlı çaxırtikanları,
qan damlaları,
canavar tələləri,
quş cələləri,
altı yollarda getmiş
taykeş ayaqqabılar,
vaxtı lap çoxdan bitmiş
qət-təzə sürücülük vəsiqəsi,
pul islahatından xeyli sonra
bir kitabın arasında
bulunan
dəyərsiz, şax,
bir illik çörəyə
yetəcək qədər
ölmüş kağız əsginaslar...
Üstündən iyirmi il ötəndən sonra
əlimə yetən
“hə” cavabı yazılmış
sevgi məktubu -
iyirmi il sonra yoluma sırınan
ayaq izləri...
Süpürmə,- deməyə
dilim gəlmir,
bir daha yoluma çıxmazsan, deyə.
Ama özün bil,
bu sil-süpürdən sonra
məndən zibil də qalmır...
Yollarımı geyib getdin
Getmişdin yaş gətirməyə?
Yenə hönkürməyə döndün?
Məni tabutda görməyə,
yerdən götürməyə döndün?
Yarı yerdim,
yarı göydüm,
yarı şəhər, yarı köydüm,
mən min ilin ölüsüydüm,
ölü öldürməyə döndün?
İçimi uralamışdın,
yandırıb yaralamışdın,
əkinə qaralamışdın;
ürək bitirməyə döndün?
Yollarımı geyib getdin,
sağa-sola əyib getdin.
Bunca yolsuz qoyub getdin;
evə ötürməyə döndün?
***
Ağaclar və qadınlar
Qadınlar
küçələrə tökülər,
ağaclar - əkilər küçələrə.
Fahişə deyərlər qadının
küçəyə töküləninə,
əkilənlər park olur.
Başının üstə
nə Allah durar, nə göy,
tökülən qadına
bütün sevgilər ögey...
yalnız əkilənə umud.
Ağacların dibində
tərini soyudan...
tökülmüş qadınların gözündən
bitmədən yaş axar.
Parklar fahişələrin gözündən
içdiyi sudan yaşıllaşar,
sıxlaşar.
Gecələr heç kim görməz,
ayaq çəkilincə yörədən
allahsız, göysüz
fahişə qadınlar ağaclarla
necə iç döyüb,
qadınca qucaqlaşar...
***
Aparır
Ruhumu göylər tovlayıb,
cəsədimi yer aparır.
Alnımdakı yazıları
yuyub-yuyub
tər aparır.
Aydan arı, sudan duru,
Ay Günəş,
səni qız qarı.
Çırağım ol səni tarı,
getdim, məni gor aparır.
Bu mənin adı mənimdi,
taleyi-baxtı mənimdi.
Mən ölüm, bu Tanrı dəmdi-
Cənnətə də dərd aparır.
Say, göyün yox ulduzların,
saya alma sansızların.
Bax belə...
yüz yerə sarı
səni bir fikir aparır?..
Dəli adam
Bir il də basdırdın getdi,
Bu gün çıxır ili, adam!
Sənə ömürlük iş düşür,
Ay illər qatili adam.
Gizlənqaç oynama Haqnan,
Nə böyüknən, nə uşaqnan,
İçin görünür uzaqdan,
Aynalı, şüşəli adam...
İtər, əriyər içində,
susar, kiriyər içində,
ölər çürüyər içində...
yenə də nəşəli adam.
Çatır ixtiyar yaşına,
çaşıb qalırsan işinə:
ağ tük çıxammır başına -
qat-qat, mərtəbəli adam.
Bu dünyası soyuq məzar,
“soyuq məzar”dan kim bezar?
Durub, bir də şeir yazar
məzardakı ölü adam?
Dəli adam... Dəli adam..
Ağacların ayaqları
Sahil parklarında
ağacların üzü
dənizə baxar.
Üzü dənizə bitən
ağacların
gəmiyə minib
dənizi dolaşmaqdan ötrü
ürəyi axar.
Öndə göy dəniz,
dənizdə -
göyərmiş özgürlük.
dənizin üzünə
yaxmac kimi çəkilmiş
neftin altında
boğulub
gəbərmiş özgürlük.
Arxada...
yasaqlanmış,
unudulmuş bir ada -
“AZADLIQ” meydanı.
Hanı,
hanı, azadlıq
hanı?
Hürr başı
uçunar
bir - dənizə,
bir - dartınar
Meydana sarı...
Ama hanı?..
Ağacların
üstü betonlanmış,
asfaltlanmış,
zəncirlənmiş ayaqları!
Can atar,
ayaqlar can atar
yer altdan
Meydana sarı.
Mən ilk kərə mənsiz
Gecə keçib yarıdan,
yollar qərib, kimsəsiz:
Keçirin işıqforları.
Bir məndim, məndən keçdi...
Məni bir qadın qucub...
Mələklər gəzsin barı...
Keçirin işıqforları!
Keçirin işıqforları...
