Kulis.az gənc şair Seymur Sunun yeni şeirlərini təqdim edir.
Bir əsrlik şeir yaz
Bir əsrlik şeir yaz, bitsin bu səsləyişlər,
Vurub qırsın beynimin öləziyən lampasın.
Bitsin bu insan ömrü, başlasın başqa biri
Tam başqa biri olsun, bizim kimi olmasın...
Bir gecə quraqlığın özü gəlsin, yox olsun
su pərisi axtaran yosunlar və balıqlar
Sıfırlansın içimdən tütünsüz, alkoqolsuz
məhəbbətsiz yaranmış bütün xarabalıqlar
Bir əsrlik şeir yaz, bir əsrlik şeir yaz.
Küləklərin əlindən qılınc-qalxanın alaq
Nəyə lazımdı o? Kəsmirsə qarşısını
hardasa bir qadını edirlərsə daş-qalaq
Bir əsrlik şeir yaz, bir sətir yaz gecədən
Danış ayın özüylə, nədir bu səssizliyin?
Bu qədər gözləntini necə yığır səmaya?
Necə dözür Zevs bəs? Bükülmürmü o çiyin?
Bir əsrlik şeir yaz, ikini vur ikiyə
Düşün bunun cavabın tapa bilməyənləri
Bircə əsr qal, düşün, bir bəlğəmtək şəhərdən
yapışıb da heç cürə qopa bilməyənləri...
Bir əsrlik şeir yaz, tarixi düşünmə gəl,
sabahları düşünməz olduq bu cür gedişlə
Bir əsrlik şeir yaz, tanrıya döndər onu.
Qorxudan tir-tir əssin, bütün bütlər, fetişlər.
Bir əsrlik şeir yaz, bir əsrlik sev onu
Amma bircə şeirə sığışdır artıq, yetər
Qaçsın, gizlənsin səndən, açmasın telefonu
Sadəcə sədaqətin olsun hər şeyə sipər...
Bir əsrlik şeir yaz, gözlərini qıymadan
Azadlığın özünü bir yurd kimi kəşf elə
Uşaqlar üçün götür, yığ balaca portfelə
Bir əsrlik şeir yaz, bəlkə də düzələcək...
Bir əsrlik şeir yaz, səmalara üfürək
Ay kimi, günəş kimi, qalıb da təklikdə mən
Bir əsrlik şeir yaz, düzənlərə tüpürək
Gəlib də güllələsin 37 nöqtədən.
"BİR FOTOSU QALMIŞ ADAM"
Yoxluğun bütün şəhəri ağuşuna alıb,
ey bircə fotosu qalmış adam.
Adamlar çoxdu, həddən çox;
qulaq pərdələrin yeyilib,
qalın divarlar nazilib.
Səslərdən hara qaçasan?
Dizlərin, biləyin, üzün-gözün çoxluqdan əzilib,
qaçış oxunu hara sancasan?
"Qaldır dabanını, Axilles! - deyə çığırsan da,
ölsə də qabırğalarından
həbsxana dəmirləritək yapışmış son insan da,
bu darmadağınlıqda, bu yerlə-yeksanda
səmanın hansı səmtini
Günəşin yatağı bilib uçasan?
Qapı arxasındakı xoxan da böyüyüb
uşaqlığından bu yana sənin qədər,
ey bircə fotosu qalmış adam.
Acmısan bilirəm,
doyurmur qarnını, öldürür bu ucuz kafe yeməkləri
bütün iştahını.
Qoy kənara yemək menyusunu,
əlindəki bazarlıq siyahını.
Acmısan bilirəm,
indi sən bütün uşaqlara həsədsən
ana döşlərindən doyan, gülümsəyən uşaqlara.
Bəlkə də ona görə devirmək istəyirsən
böyük adamların böyük qazanlarını
ocaq üstündən.
Bilirsənmi,
dünyanın hər yerində kağızdan ibarətik,
əslində,
heç kimik.
- diplomuq,
şəxsiyyət vəsiqəsiyik,
pul,
qatar bileti,
avtobus kartı...
Hətta sən özün də
ölümündən sonra sadəcə bir fotosan..
Bilirsənmi, ey bircə fotosu qalmış adam,
üzümüzdəki təbəssüm
daş kimi düşdü adamların başına.
Ağrı doğradı onları.
Onlarsa qarğış etdilər göylərə,
Günəş batdı.
Və bir daha gəlmədi.
Bir gecə unudulsan
İnsanlara baxırsan vaqonda,
sadəcə süzürsən.
Dodaqlarında sanki soda turşusu:
həyatı öncədən dadmış
bütün dequstatorları söyürsən.
60 yaşlı mamaça
pıçıldamalıydı
qulağına:
"gəlmə bu xarabaya" - deyə.
Sən sanki onun əyyaş əritək olmalıydın.
"İçmisənsə ayağını da basma bu evə"
- dediyi,
gecələri onun-bunun qapısında yatan zavallı kişi kimi.
Zökəm ağacların ifraz etdiyi qaz
bizim yaşam.
Söykənmə o ağaclara, paşam.
O da sapı özündən olan
baltanın gələcək məqtulu,
eynən sənin kimi.
Xislətini güvə basıb adamların,
bütün tutacaqlar paslı,
göllər yosunlu,
stəkanlarda vərəm birisinin dodaq izləri,
ürəyində talasemiyadan yaralı bir qızın gözləri,
mən niyə sağam deyə düşündürür səni
bu gün səma qapısını döyməyən günəş,
parçalı-buludlu,
çəhrayı-sarı səma.
İndi sənin qəlbində
"sevgi və barış" lövhəsi asıblar
bütün körpə uşaqların süd dişləri.
İndi sənin dodaqların bəşər dilində pıçıldayır,
öz doğma dilini unutsan belə, danışır.
Sən bilirsənmi, bütün dünyanı
yumruq qədər qəlbə də sığışdırmaq da olur çox vaxt.
Bu həyat qaraciyər
və bizlər hepatit virusu daşıyıcıları
Gəlmə bu həyata, körpə.
Salamsız adam
Evdə idi.
İnsanların “öldürüldüyü” yerlərin hansısa birində
gecəyə qancıqlamış bir it hürdü.
O isə həmin vaxt mənzilinin səs boşluqlarına
illər boyu öz üzünə eşitdiyi söyüşlərin
pis yerinə söyürdü.
Qapısı illərlə heç kimə açılmadı,
heç bir qapını açmadı deyə,
blokda liftin qapısını döyürdü:
“Bəlkə kimsə çıxıb ona salam verdi?”
Çölə çıxdı.
Yanından kimlər keçdi.
O gecələr nə içdi, nə qoxu gəlirdi ağzından?
Bilmirdi...
Utandığından var gücüylə tüpürdü.
Nə faydası?
Gizlətməyi bacarmadı ağzındakı spirti.
Boz buludlar qaşqabağını sallayıb üzünü o yana çevirdi...
“Bəlkə yağış yağıb ona salam verdi?”
Çöldə idi.
Təəccüb təri gəldi alnının qırışlarına.
Baxdı ki, qaçaqaçda qalıb hamı.
Bir tərəfdə ayrılanlar, görüşənlər;
Bir tərəfdə tez-tələsik qəbir qazır goreşənlər.
Skamyada oturdu.
Telefona zəng gəldi
Salam deyil, alo dedi səhv düşənlər!
“Bəlkə kimsə yığıb ona salam verdi?”
"Eh, sən nə böyük qüvvəsən, salam!
Səni mənə versəydilər...
bilərdim ki, adamam!
***
Biz göydələn iziylə gəzə-gəzə azan vaxt
Palçığa batdıq demə, əyilmədik ki, baxaq.
Tanımadıq doğmanı, dostu, düşməni, yadı
Şükür allaha dedik, şükür də sınıq-salxaq..
Mən görmədim günəşi, nə gizlədim, görmədim..
Axı mənim günəşim göydə olmamalıydı
Yadımdadı həmin gün - insanlardan qaçışım
Onda cahil bayramı, kölə karnavalıydı...
Yadımdadı həmin gün, məhəbbətə tövbə də
Hər kəs birisin tapıb, küncə çarmıxlamaqda..
Qayıtmamaq andıyla arxa döndüm məbədə
Özümü sütun etdim, içimsə laxlamaqda...
Bilmirdim nədir onda, üzdə sevinc tikdikcə
Cüzam dolu içindən hissə-hissə sökülmək...
Süpürgəçi xanımlar, bilərsiz nə deməkdir:
Duyğusu, düşüncəsi küçələrə tökülmək.
Bu səbəbsiz sıxıntı hakim olduqca sənə
Anlayırsan nə üçün dostlarını itirdin...
İçdin, gücün də getdi, sən intihar aradın
Amma gücünü gördün tütünün və spirtin
Mən sənə nə deyim ki... Sözlərin yeri şeir
Piyada cümlə kimi gəzir süvari sətir
Fikir ver hər şey, hər kəs indi bir-birin əyir
Hər bir şey eqodursa, həyat mübarizədir...
Böyük boşluğa gəldi bütün qələbəliklər...
Böyük sıfıra döndü hər şeyin nəticəsi..
Bir cümləyçün yaşadın sən demə bütün ömrü:
"..abort olmuş gündüzün sonsuz olur gecəsi.."
