Kulis.az tanınmış şair İsmayıl İmanzadənin yeni şeirlərini təqdim edir.
İçimdə boğulan səs
Eşidən yox harayımı,
Ünüm yetmir uzaqlara.
Yol ayrıcında qalmışam,
Bilmirəm üz tutum hara?
Ayağıma ilişən daş
Buraxmır ki, çıxıb gedəm.
Gözlərimdə donubdu yaş,
Yaxamdan yapışıbdı qəm.
Üz-gözümdən qırov yağır,
Hər anım bir soraq kimi.
Arxamca düşən qara yel
Ulayır yalquzaq kimi.
Zülmət kəsdirib üstümü,
Səbrimə sığınıb ahım.
Yuxum ərşə çəkilibdir,
Açılmaq bilmir sabahım.
Hərdən üzümə toxunur
Ölümün soyuq nəfəsi.
Bilmirəm harda dəfn edim
İşimdə boğulan səsi...
Köhnə kişilər
Boş qalıbdı yerləri,
Minib köhlən atlara
Getdi köhnə kişilər.
Saflıq nişanəsiydi
Ruzi-təhnə kişilər.
Dünya malından ötrü
Göynəyən deyildilər.
Çətinə düşəndə də
Dillərini heç zaman
Çeynəyən deyildilər.
Üz tutdular zülmətə,
Yel qanadlı kişilər.
O gümüşü papaqlı,
Kəhər atlı kişilər.
Savaş günü yaxına
Qoymazdılar yadları.
Yenilməz gücləriydi,
Bir qala bürcləriydi,
Vəfalı arvadları.
Ağır, batman kişilər
Ərən-sultan kişilər
Yel kimi hər tərəfə
Üz tutub əsməzdilər.
Namərd adamla heç vaxt
Duz-çörək kəsməzdilər.
Güclüyə yarınmağı
Bacaran deyildilər.
Kasıbın komasını
Uçuran deyildilər.
Qorxmazdılar ölümdən,
İgid-ərən idilər.
Haqqa tapınmışdılar,
Uzaqgörən idilər.
Onlar çörəkkəsən yox,
Çörək verən idilər.
Səsdə-ündə getdilər,
At üstündə getdilər.
Vədələri çatanda
Qoydular el-obanı
Yaman gündə, getdilər.
Əyri işlə, yalanla
Olmazdı araları.
Zəmanə dəyişəndə
Bir də baxıb gördük ki,
Seyrəldi sıraları...
Ləyaqət simvoluydu
Çeşmə-dəhnə kişilər.
Minib köhlən atlara
Geriyə boylanmadan
Getdi köhnə kişilər.
Хudаfərin körpüsü
Аy ulu dаş kitаbəm, gəcаvəm-tахtım mənim,
Bаkı-Təbriz biçimli könül pаytахtım mənim.
Vüsаlа həsrət qаlаn tаlеyim-bахtım mənim –
Şаhım, хаnım, sultаnım - Хudаfərin körpüsü.
Аrаzın sinəsində dаşlаşаn su sоnаsı,
Tаnrıyа şükrаnlıqdır аdının ilk mənаsı.
Vətənin iki qütbə pаrçаlаnmış dünyаsı –
Хəttim, imzаm, ünvаnım - Хudаfərin körpüsü.
Hər аşrımı su yоlu, hər tаğı bir möcüzə,
Qəzəbi mürgüləyən sivri uclu bir nizə.
Bilən yох, dаş dilində nələr söyləyir bizə –
Rəvаyətim, dаstаnım - Хudаfərin körpüsü.
“Gülüstаn”dа bоğulаn səsimdi-аvаzımdı,
“Türkmənçаy”dа sərhəddə çеvrilən Аrаzımdı.
Sаğаlmаyаn yаrаmdı, qаnlı аlın yаzımdı –
Vаrlığım, аnd-аmаnım - Хudаfərin körpüsü.
Şeir
Göz açdım, söz məni saldı kəməndə,
Əlimdən yapışdı duman da, çən də.
Sal daşa söykənib mürgüləyəndə -
Yorğanım səmaydı, yastığım şeir.
Böyüdüm... dilimdə avaza döndü,
Gah qışa çevrildi, gah yaza döndü.
Kürdən soraq verdi, Araza döndü -
Bağrımın başına basdığım şeir.
Damla işartısı, ay işığıydı,
Sevinclə nisgilin qarışığıydı.
Saflıqdan söz açan haqq aşığıydı -
Şəklini sinəmdən asdığım şeir.
Nə ürək sızıltım, nə sancım idi,
Süfrəmə dad verən qazancım idi.
Sevdalı çağımda dilmancım idi -
İlk dəfə bir qıza yazdığım şeir...
Var
Ürəyi isitməz şöləsi şamın,
Sükutu dilsizdir hər uçuq damın.
Hərdən bəxt üzünə gülmür adamın -
Yuxarı qalxmağın enməyi də var.
Yoxdur günahların hesabı-sanı,
Kimsə kəsə bilmir tökülən qanı.
Çatır əzəl-axır zalımın sonu -
Tanrının üzünün dönməyi də var.
Hələ də yalanla gözlər qamaşır,
Aşır dərd yükünü çiynindən, aşır.
Haqqı tapdananın səbri tez daşır -
Məzlumun kükrəyib dinməyi də var.
Gör nələr gizlənir torpağın altda,
Sağalmaz yaradır ürəkdə çat da.
Əbədi deyildir heç nə həyatda -
Gur yanan ocağın sönməyi də var.
Şair
Sevgisi qəlbi coşduran,
Gəlini-qızı çaşdıran.
Baxışı göz qamaşdıran -
Yetənə vurulan şair.
Tüstülənər hər yaşında,
Tapar dilini daşın da.
Bir qəfil söz savaşında -
Düyməsi qırılan şair.
Gizlətməz başını qında,
Bənd olan deyil heç yanda.
Tək bircə göz qırpımında -
Bulanıb-durulan şair.
Qədrini nə bilir naşı,
Qəzəbi də ər savaşı.
Nadanla getsə yanaşı -
Usanıb yorulan şair.
Ömrü-günü verməz bada,
Ağzı sözlə gələr dada.
Sınmayır dar ayaqda da -
İçindən qırılan şair.
Gecənin bu vaxtı
Bu yaz da əritmədi
Həsrətimin buzunu.
Bilirəm nə boydadır
Dərdin “eni-uzunu”.
Bir qaranlıq nöqtədə
Fikrim ilişib qalıb.
Ciliklənən ümidim
Hardasa düşüb qalıb.
Arxasınca qaçıram
Ötüb keçən anların.
Qar yağır gözlərimdən
Üstünə gümanların.
Əl atıb yapışmışam
Bəxtimin yaxasından.
Sızlasam da oyanmır
Gecə div yuxusundan.
Nədənsə
Yoxmuş insanlığın “əlinin duzu”,
Yaxşılıq nədənsə tez yaddan çıxır.
Xoş söz əritməsə qəlbdəki buzu,
Sonda qaşınmayan yerdən qan çıxır.
Şirin xəyallarla ovunur insan,
Kim deyir yalanın ömrü az olur?
Ürək heydən düşüb üzüləndə can,
Adamın çöhrəsi tanınmaz olur.
Ömrü uzun imiş nisgilin-qəmin,
Dərd əhli bilir ki, sızlamaq nədir.
Nədənsə əzəldən bir ağlı kəmin,
Bəxti yeyin olur - çox qəribədir...
Sönür əzəl-axır od da, ocaq da,
Şan-şöhrət çoxunu yaman çaşdırır.
Zülmət kök atanda küncdə-bucaqda,
Şüşə parçası da göz qamaşdırır.
Vaxt-vədə bir yeyin köhnə fırfıra,
Qarışıq səslərdən baş gicəllənir.
Yerlər səhv düşəndə pozulur sıra,
Əcəl qəfil gəlir, kəsilir hənir.
Gizli bir ucu var hər müşkül işin,
Ürək korun-korun yanan ocaqdır.
Sevinc-qüssə yüklü ömür sərnişin,
Ölümsə sonuncu dayanacaqdır.
Necə deyim
Mənmi suçlu, sənmi haqlı,
Bu sual bir az maraqlı.
Hardaydın sevgi soraqlı
Evimiz tikilən vaxtı?
Nəyin əskik idi, nəyin
Sızladımı heş ürəyin?
Qeyb oldun gülün-çiçəyin
Seçilib əkilən vaxtı.
Rəngi solanda üzümün,
Qar yağdı üstə izimin.
Gəlib çıxmadın gözümün
Yollara dikilən vaxtı.
Dilimdən düşmədi adın,
Nəyə gərəkmiş inadın?
Sütunum-tağım olmadın
Belimin bükülən vaxtı.
Sən idin arzum-diləyim,
Dilimdən düşmür gileyim.
Bilmirəm sənə nə deyim
Dişimin tökülən vaxtı.
İtən səsim-ünüm idi,
Dərd “uzunum-enim” idi.
Mənim ölən günüm idi,
Sən qeybə çəkilən vaxtı...
Ürəyim açıq qapıdır
Yalqız dayanma sahildə,
Yel əsib üşüdər səni.
Yuxunu sulara danış,
Oyaqdır, eşidər səni.
Gözlərində şəkli qalıb
Bu boz sifətli payızın.
Ürəyim açıq qapıdır,
Keç içəri bir az qızın...
Öldürür
Dünya köhnə xırman yeri,
Havaya sovrulur diri.
Zülmətdə qərq olur biri,
Birini Tanrı öldürür.
Dərd ürəkdə gizli çatdır,
Anlar şahə qalxan atdır.
Ölüm bir şux zarafatdır, -
Güldürüb sonra öldürür.
Od gəzirəm
Qayğılar başımı qatıb,
Dinməyə yoxdur macalım.
Puç olan ümidlərimin
Sorağını kimdən alım?
Qırov bağlayan ürəyim
Bir qalam od sorağında.
Yuxularımda gəzirəm
Hərdən Araz qırağında.
Nə gözləməkdən usanıb,
Nə yaşamaqdan doyuram.
Sükutla ötən anları
Kipriklərimlə sayıram...
Söz
Cavabsızdı “nə üçün”lər, “nədi”lər,
Haqqımızı çeynədilər, yedilər.
Üz qaraldar əzəl-axır dedilər -
Bic doğulan yalan kəlmə, yalan söz.
İsidəcək canımızı təzədən,
Kəsdirəcək yanımızı təzədən,
Duruldacaq qanımızı təzədən -
Bulud kimi kövrələn söz, dolan söz.
Nizamidən, Füzulidən söz açdı,
Xətainin qılıncında iz açdı.
Məmməd Araz hikmətində göz açdı -
Zaman-zaman qiymətini alan söz.
Zərifliyi bir bənövşə həyası,
Selə dönsə sal daşları oyası.
Sönən deyil közərtisi, ziyası -
Yaşayacaq bizdən sonra qalan söz.
