Kulis Ayxan Ayvazın “Əkrəm əmi” yazısını təqdim edir
Tanış olduqlarımla dəqiq təqvim gününü xatırlamıram. Ancaq həmin günün təəssüratı hələ də yaddaşımda ayaq üstədir.
İndi əlimdə Əkrəm Əylislinin mənə hədiyyə etdiyi kitab var və mən yaşıl üzlü kitaba baxanda bizim balaca boylu böyük yazıçımızı görürəm.
Yadıma düşür, bir gün Əkrəm Əylisli bağda hirsli-hirsli gəzirdi. Atamla ona yaxınlaşıb salamlaşmışdıq. Onda Əkrəm əmi məni bağrına basmışdı.
...Əslində, atamla birlikdə, kiçik yaşlarımda Əkrəm əmi ilə tanış olmuşdum. Ancaq onun yazıçı olduğunu bilmirdim. Heç yazıçılığın nə olduğunu belə bilmirdim. Qala Əkrəm Əylislinin kimliyinə.
Onda qardaşımla birgə Əkrəm əmiyə “balaca kişi” adlı ayama qoymuşduq. Bulvardakı qazonda qardaşımla güləşirdik, ordan keçən Əkrəm əmi ayaq saxlayıb atamla görüşdü, bizimlə də əl tutub nəsə dedi, başımızı sığalladı. Kənardakı oturacaqda əyləşən anam Əkrəm əmini görəndə ayağa qalxdı, gah yaxın gəlmək istədi, gah yerinə çökmək istədi, deyəsən sonunda yaxına gəlib onunla görüşməyə cəsarət etmədi. Əkrəm əmi atamla bir-iki kəlmə də kəsib yoluna davam elədi.
Hələ onda nəyin nə olduğunu bilməzdik. Hələ onda çox kiçik idik. Amma sonradan, Əkrəm Əylislinin kimliyini bildim və onunla tanışlığımdan qürur duydum. Hər yerdə Əkrəm əmi ilə dost olduğumu deyirdim. Hətta, bir dəfə ədəbiyyat dərsində Əkrəm Əylislinin “Ürək yaman şeydir” hekayəsini keçəndə mən ayağa qalxıb yekəpər müəllimimizə “Əkrəm Əylisli mənim dostumdur” dedim. Bu sözümdən sonra hamı güldü, hətta müəllim də. Sonradan Əkrəm əmi ilə bağlı inşamda da onun mənim dostum olduğunu yazdım. Amma yenə ədəbiyyat müəllimim və sinif yoldaşlarım qarınlarını tutub nə ki var güldülər. Axırda bu əhvalatı atama danışdım. O da bunu Əkrəm Əylisliyə danışdı. Atamın danışdığına görə, Əkrəm əmi bu əhvalata yamanca gülüb.
Bir-iki gündən sonra atam Əkrəm əminin mənə bağışladığı kitabı evə gətirdi. Kitabın ilk vərəqində Əkrəm Əylisli “Yaxın dostum, əvəzsiz dostum, sadiq dostum Ayxana” deyə qısaca avtoqraf da yazmışdı. Kitabı ədəbiyyat müəllimimizə və sinif yoldaşlarıma göstərəndə hamı donub qaldı. Müəllim üzə vurmasa da hiss elədim ki, Əkrəm Əylislinin mənə kitab bağışlamasına, özü də ilk səhifəyə söz yazmasına yaman pis olub. Özündən yaşca qat-qat kiçik olan adama qısqanması mənə ləzzət eləmişdi onda.
Hər nə isə, bu əhvalat indi geridə qalıb, amma hər dəfə Əkrəm Əylisli haqqında düşünəndə, onun hədiyyə elədiyi kitabı görəndə bu maraqlı əhvalat yadıma düşür.
Düşünürəm ki, Əkrəm Əylisi uşaqlığında ilişib qalıb. Uşaqlıq onun içində daim yaşayır və ona görə də Əkrəm Əylisliyə bəzən “əmi” yerinə “dostum” deməyim gəlir. Bilmirəm, nə dərəcədə düzgündür.
Əkrəm Əylislinin bu günlərdə Kulisdəki sorğuda adı çəkilən “Ürək yaman şeydir” hekayəsini yenidən oxuyanda o xatirəyə qayıtdım.
