Bir neçə il öncə 20-ci yüzilliyin ən yaxşı şeirinin seçilməsi üçün 100 nəfər tanınmış ədəbiyyat adamı arasında sorğu keçirdik.
Mikayıl Müşfiqin “Yenə o bağ olaydı” şeiri qalib gəldi.
Hər cür sorğular, hər cür yarışmalar bir az subyektivdir.
Lakin həm də bir az obyektivlik var bu seçimlərin içində.
Elə bir azərbaycanlı tapılmaz ki, bu şeirdən və ümumən Müşfiq yaradıcılığından ən azı bir misra əzbər bilməsin.
Və elə bir azərbaycanlı tapılmaz ki, onun şeirləri oxunanda, sözlərinə bəstələnən mahnılar səslənəndə mütəəssir olmasın.
Demək, biz canımızda, ruhumuzda Müşfiqdən bir zərrə, bir çınqı daşıyırıq.
Kimisində bu işıq çox, kimisində azdır.
Amma əsas odur ki, var.
Bu gün bu ölməz Azərbaycan şairinin doğum günüdür.
Tanrının bu torpağa bu işıqlı ətasından nə az, nə çox düz 110 il keçir.
İllər keçdikcə Müşfiq dərddən, ağrıdan çox işıq kimi qalır yaddaşımızda.
Anlayırıq ki, on il tez, iyirmi il gec hamı necəsə öləcək.
Əsas bu rəqəmlərin böyük-balacalığı deyil.
Əsas ölümdən sonra insandan bu dünyada qalanlardır.
Və bir ümdə məsələ də var ömür adlı kəşməkeşin içində: Tanrının, ilkin başlanğıcın hüzuruna necə qayıtmaq!
Müşfiq ordan necə saf gəlmişdisə, o cür də qayıtdı.
Və o saflıqdan bu dünyada yalnız işıqlar qaldı.
Tanrı onu elə bir saf ruha çevirdi ki, yer üzünə bir məzarla da nişanəsi qalmadı.
Müşfiq heç vaxt maddiləşmədi.
Heykəli qoyulsa da heykəlləşmədi.
Onun kitabları da kitab olmaqdan daha çox ruhumuzdakı qanadlı sözlərin qəfəsidir.
O sözlər o kitablardan çox, yaddaşımızın kəhkəşanındadır və daima ağ göyərçinlər kimi sağa-sola uçur.
Müşfiqin ən kədərli misraları da ağappaqdır.
Çünki başabaş işığa qərq olub.
Heç vaxt sönməsin, zəifləməsin.
Azərbaycanın bu işığa həmişə ehtiyacı olacaq.
