Kulis.Az Günay Ardanın şeirlərini təqdim edir.
Şizofrenikin yay əhvalı
Dünyanın adam tamarzısı olan vaxtları idi,
Yer üzü bircə yağışı tanıyırdı
Hər gün yağış yağırdı yer üzünə-
Eyni intonasiyada, eyni miqdarda, bərabər sayda...
Bircə qum dənəsinə də haqsızlıq etmədən...
Hər gün yağış yağırdı
Damlalar yerə - yeganə məqsədə tez çatmaq üçün
Bir-birinin başından basmırdı, yolunu kəsmirdi.
Səsli və ya səssiz, gur, aramsız, yağış yağırdı...
Nə bombalar var idi, nə güllə səsləri,
Torpaq hələ qan dadmamışdı...
İnsan yox idi,
Yer özünü qanın, çirkabın,
göz yaşlarının gəlişinə hazırlayırdı.
Bircə yağış var idi...
Bakı –gözəl şəhər...
Bomboz, küləkli Bakı kəndi
Arxasına baxmadan uzaqlaşan qadın.
Arxa fonda körpə ağı deyir verilməyən tale payına
O qədər bəxtsizdi ki, onu ifraz edən qadın
Ona ad belə verməyib.
Qadın arxasına baxmadan gedir.
Fonda 105 saylı uşaq evi
405 saylı daun qapısına sürüyür.
Daunun böyük başı çiyninə çökür...
Bomboz, küləkli Bakı şəhəri
Qadın göz yaşları yuyur uzaqlaşan kişi ləpirlərini.
Fonda Təzə Pir məscidindən caz üstündə mərsiyyə eşidilir:
“Ananın xəstə doğduğu balasını atdığı şəhərdə
Sevgilidən vəfa uman yetim vay....”
Daş bizim başımıza...
İyirmi ildir nəm divarlar
Yayın boğanağını,
Qışın alaçarpasını,
Bakının küləyini
Tozunu, pasını, yasını
Tutub saxlayır ovuc içi kimi...
Nəm yataqxana divarları
Cücərdə bilmir qaçqın uşağının arzularını
İyirmi ildir, qaçqın ata
Hər gecə nəm divar qoxusunu ciyərinə çəkir
Yumur gözlərini-
“Çatırıq, lap az qalıb
Deyəsən, yağış yağır biz tərəflərə”
Nəm iyini düzlərə yağan yağış bilir.
İyirmi ildir, qaçqın ana
Ağrı çəkir ümumi mətbəxdə,
Kədər doğur hər gecə süfrəsinə
Ərəbin yardım düyüsü,
Farsın yardım xurması.
Efirdə xəbərlərdi:
Yenə dağılır ərəb dünyası...
Yaxşı bəhanə də var sakitləşməyə-
Dünyanın bütün qaçqınlarının gözündən
Yaş yox, daş sallanır.
Bu daşlar yığılıb ev olmur ki, olmur.
Daş bizim başımıza...
