"Söz ta əzəldən varıdı. Sözü Allah, Allahı Söz yaratdı..." (İncil)
Bu gün ədəbi məkanımızı bürüyən savadlı, səliqəli, lakin ədəbi-bədii cəhətdən qidasız, cansız və ruhsuz mətnlər bolluğunda itirilməkdə olan Həqiqi Azərbaycan Ədəbiyyatını üzə çıxarmağın, “həqiqi olanı” , “oxşardan” seçib ayırmağın bir yolu da, yaranan və yaranmaqda olan nadir ədəbi incilərin, yeni formatlarda və müstəvilərdə təqdim olunmasıdır. Şeirə gəlincə, düşünürəm, hər biri, ayrı-ayrılıqda samballı ədəbi tutum daşıyıcısı olan bu kiçik poetik nümunələr, bütöv qəzet səhifələrini tutan ənənəvi şeir silsilələri, yaxud, “kitab bolluğu” sindromunda azdırılmış cildlərlə yox, bir-bir, tək-tək nəşr edilməlidir. Burda əsas məqsəd – Bədii Fikrin, Sözün, yazıldığı dərəcədə mənimsənilməsinə imkan yaradılması, “yazılanın” – yazıldığı, baş aldığı Məqamın mənzərəsində, yarandığı həmin İlahi Tənhalıqda təqdim edilməsidir.
Yazıb yaratdıqlarını nəşr etməklə arası olmayan, Allaha olan sevgi, ağrılar və durulmalar dolu şeirlərini, təbi gəldikcə, xeyir-şərdə dost-tanışına sədəqə paylayan şair Zakir Fəxrinin poeziyası da, bu gün həmin o itirilib-axtarılan Həqiqi Ədəbiyyatlardandır.
Afaq Məsud
Zakir Fəxri
Axirət
Bir səhər yuxudan durarsan, qardaş...
bilməzsən səhərdi, ya axşamçağı
Axar suların da, yolu dəyişib
Görərsən əriyib Himalay dağı
Yolların da sağı, solu dəyişib,
Suların altında qalıb qəbirlər
Sular da, qəbrinin üstündən axır
Ruhun da, göylərdən qəbrinə baxır.
Baxarsan, elə hey gözün axtarar
Amma görərsən ki, nə bir can qalıb
Nə bəla, nə xəta, nə də qan qalıb...
Sular da ovulub, əriyib hər şey
Nə səs, nə bir səda
Kiriyib hər şey...
Daşlar ağac olub, ağaclar da daş
Sən özün özündə batmısan, qardaş...
Nə nar ağacları, nə əncir, üzüm
Nə alma, nə püstə, nə badam qalıb.
Dünyanı su basıb
Dünya bir ada...
Bu kiçik adada tək Adəm qalıb.
Adanın köksündə sevgi çatları
Nə Həvva görünür, nə övladları...
Tabut
Alışdım tək daşımağa
Çiynimdə yük daşımağa
Yer yox bir tük daşımağa
Çiynimdə tabut gəzirəm.
Dolaşıram dağı-daşı,
Nə zər, nə yaqut gəzirəm
Düyün-düyün yollarımı
Aça-aça oxuyan bir
kökdən düşmüş ud gəzirəm.
Gəzirəm dörd bir tərəfi,
Bilmirəm yolum haradı?
Çəkir məni sirr tərəfi
Ölümü gördüm, deyəsən...
Görəsən olum haradı?..
Suyuna dodaq dəyməmiş
Köksünə ayaq dəyməmiş
Sinəsinə ox dəyməmiş
Gözdən uzaq yurd gəzirəm
Çiynimdə tabut gəzirəm.
Dörd yana meydan sulayan
Səsi ruhumu dalayan
“Axirət” deyib ulayan
yalqız qalmış qurd gəzirəm
Çiynimdə tabut gəzirəm.
Balalar göyçək doğulur
Gül doğulur balalar
Torpaqdan altun doğulur
Daşlardan yaqut doğulur
Nədənsə, şair doğulan
Çiynində tabut doğulur.
Çox göynətdi ürək məni
Dərdsiz ürəyə qurd düşər.
Silkələmə fələk, məni
Çiynimdəki tabut düşər.
525.az
