Bir gün Necip Fazıl bir universitetin konferansında iştirak edirmiş. Həmişə olduğu kimi din və Allah anlayışları haqqında danışırmış. Çıxışını bitirəndən sonra onunla əks fikirdə olan bir professor şairdən "Siz əvvəllər çıxıb fərqli şeylər danışardınız, indi isə o sözlərinizlə ziddiyyət təşkil eləyən şeylər danışırsız. Əvvəl yazdığınız şeirlər hələ də əzbərimdədi. Bu nə deməkdi belə?" - deyə soruşur.
Necip Fazılın cavabı gecikmir: "Mənim keçmişim bir zibillikdi və o zibilləri yalnız köpəklər eşələyir".
***
Necip Fazılın da içində olduğu bir təyyarə Yeşilköy hava limanından havalanandan bir qədər sonra texniki problemlə üzləşir və yerə enməli olur. Hava limanındakılar maraqla soruşurlar:
"Şair, nə baş verdi, necə oldu?"
Şair:
"Axirətə qəbul etmədilər, geri qayıtdıq" - deyə cavab verir.
***
Məhkəmədə hakim Necip Fazıla:
- Mənə bax, bundan sonra səni bir daha hüzurumda görməyəcəm, elə deyilmi?
Şair soruşur:
- Xeyir ola, hakim bəy, istefa edirsiz?
***
Yahya Kemal dostlarından birinə rast gəlir:
- Bugünkü axşam yeməyini mənimlə yeyərsən?
- Əlbəttə, çox şad olaram. Heç bir işim yoxdu.
Şair gülümsəyərək cavab verir:
- Əla, o zaman bu gün sizə gəlirəm.
***
Yahya Kemaldan "Ankaranın ən çox hansı yanını sevirsiniz?" - deyə soruşurlar.
- İstanbula qayıdışını.
***
Yahya Kemal kök olduğu üçün bir yoxuşun sonundakı dükanın qabağında dayanıb dincələrkən satıcı:
- Buyurun, bəy, nə almaq istəyrsiz?
- Yahya Kemal təbəssüm edərək:
- Övladım, icazə versən, bir nəfəs alacam.
***
Tanışlarından biri yazdığı romanın nüsxəsini Neyzen Tevfikə göstərərək onun fikrini öyrənmək istəyir. Şairin bəyənmədiyini hiss eləyən tanışı:
- Axı siz özünüz heç roman yazmamısız.
Şair bu cavab verir:
- Mən yumurtanın təzəsini, boyatını yaxşı bilirəm. Amma bu günə kimi yumurtlamamışam.
***
"O ədəbsizə niyə bir şillə vurmadın?" - deyə soruşurlar Cenap Şehabettindən.
"Əlcəyim yoxuydu, iyrəndim" - deyir.
***
Bir söhbət əsnasında şair Arif Nihat Asyaya deyirlər:
- Əyilən, bükülən, qatlanan, hər formaya asanlıqla girə bilən şüşə icad eləyiblər.
Şairin cavabı:
- Ta deyin ən axırda şüşəni də özümüzə oxşatdıq.
***
Can Yücel bir sərgidə gəzişərkən gözəl bir xanım ona yaxınlaşır:
- Can bəy, tanışlığımıza necə şad oldumsa, ifadə eləyə bilmirəm. Sizin ən sadiq oxucunuzam.
Vurğunam sizə.
Can Yücel gülümsəyir:
- Demək belə, onda gəlin yataq.
Qadın küskün bir ifadəylə:
- Aşk olsun (o nə sözdü anlamında – E.B), Can bəy!
Şair qətiyyətlə:
- Aşk da (eşq də) olacaq əlbət!
