Xəyalə Əliyeva

Əlvida deyə bilmədiklərimə…

Getdiyim ərəfədə sağollaşmadığım insanlar oldu,

bir “sağ ol”a sığmayan sarılmaqlar,

bir nəfəslik öpüşlər, bir payızlıq sevgilər...

o birlər çıxdı sonumuza...

Əlvida deyə bilmədiyim gözlərdə

bəbəklərim böyüyüb qara dəliyə çevrildi

ve gözlərimdəki işığı da beləcə söndürdü....

Son xatirəyə çevrilməyim deyə qaçdığım üzlər oldu,

xatirə olmaqdan yoruldugum...

hərarətini hiss etməkdən qorxduğum

əllərdən asdım əlvidalarımı…

Bağrıma basıb hönkürmək istədiyim insanlar da oldu...

Onlara da bir köks ötürüb uzaq durdum,

iz salmaqdan qorxdugum həyatlara

zülmətdən baxdım ki, kölgəm belə düşməsin yollarına.

Lap uzaqlardan əl sallamaq istədim

əlimin əllərə qaçmasından yorulub

onu da gah qoynuma, gah da dizlərimə tikdim...

Uzaqlardan boylandim yaxınlara,

boylandıqca boyum qısaldı,

uzaqların qısası oldum,

qısaldıqca gözdən itdim,

itdim ki, təkliyim çoxluqla dolmasin...

10-acan sayıb qaçıb gizləndim,

gizləndiyim yeri unutdum,

daha özümü də tapmadım.

Mən iz salmaqdan qorxduğum həyatlar üçün

gizləndiyim yeri unutdum,

unutdum ki, əlvida deyə bilmədiyim gözlərdə

gizlənqaç oynayan uşaq kimi qalım...

“Alma desəm gələrsən,

armud desəm gəlməzsən” deyənim olmadı…

və gizləndiyim yerdə beləcə, unuduldum...

• Yazıçıların tribunası
• Tarantino filminin ulduzları 30 ildən sonra görüşdü
• Ancelina Colidən Bred Pitt haqqında yeni iddia