İlqar Nəcəfin “Nar bağı” həyat rəngi haqqında film idi. Ekran əsərinin ilk epizodunda Cəlalın gözündə problem olmasını görürük.
Əslinə qalsa film boyu mən tamaşaçı olaraq həyatı Cəlalın gözüylə rəngsiz görürdüm. Xüsusən də narın qırmızı rəngini seçə bilməməsi onun üçün qaranlıq dünya idi. Qırmızı rəng canlılıq, dinamizm, xoşbəxtlik eşqi təmsil edir. Gördüyümüz bir işdə nə qədər əzimli və qərarlı olduğunuzu göstərə biləcəyimiz bir rəngdir. Qırmızı sevən insanlar tez həyəcanlanır, tez əsəbiləşir. Tənbəlliyi sevmir, başqalarının düşüncələrinə elə də fikir vermirlər. Cəsarət və sosiallıqları ilə seçilirlər. Mənim üçün filmin qəhrəmanı Cəlaldır. Çünki düşdüyü ailə mühiti cansıxıcıdır. Filmin müəllifləri ekran əsərində buna xüsusi fikir veriblər.
Rejissor və ssenarist bundan əvvəlki işlərində də ailə dramasına toxunublar. Düşünürəm ki, onlar düşündüklərindən çox gördüklərini ssenaridə yazıblar.
Hər on Azərbaycan ailəsinin birində filmdə gördüyümüz proseslər davam edir və davam edəcək də.
Çünki bu bizim mentalitetdir.
Filmin sonuncu epizodunda Cəlalın gözlərinin sağalmasını və rəngləri seçdiyini hiss edirik. Amma və lakin o artıq babasının və özünün də o gözəlliklər içində böyüdüyü qırmızı rəngli nar bağını görə bilməyəcək. Çünki atası onun babasının nar bağını yox, oğlunun yeni dünyasını satmışdır.
Müəlliflər bu gün yaşadığımız yüzlərlə problemi qabarda bilib. Yəni zaman bizi gözləmir, gözləsə də sonda əlimizdən hər şeyi alır.
Necə ki, ata uşağından qırmızı rəngi alıb özüylə apardı.
