Bu gün müsəlmanların Qurban bayramıdır. Kulis.az bu münasibətlə şair Rəbiqə Nazimqızının "İbrahim peyğəmbərə" şeirini təqdim edir.
Nə qolları övlad həsrətiylə göynəyən Sara,
nə oğlu qucağında səhralara duşmüş Həcər anlar məni.
Yalnız sən, İbrahim,
təkcə sən bilərsən...
Mən torpağa bənzəyirəm,
yetirə də bilərəm,
gəzdirə də,
içimdə basdıra da bilərəm hər şeyi.
Dənizdən çox,
qarmaqdakı yemə gələn balıqların sevincinə kövrəlirəm,
balıqçının torunda inci tapmaq ümidinə ağrıyıram.
Hərdən təlxək kimi güldürürəm ,
hərdən timsah kimi ağlayıram.
Saman çöpünü
çöplüyündə boğulanlara saxlayıram.
Mən göylərdən yox,
göylərin özünü istəyirəm,
uçmaq yox,
qucaqlamaq istəyirəm göy üzünü -
qollarım boş qalmasın deyə.
Heç nə istəmirəm,
nə borc, nə hədiyyə...
Mən o kişini sevirəm -
həyatı arxasınca sürüyən adamı.
Hərdən ürəyimi kükrədən,
Hərdən qollarımda kiriyən adamı...
Günahımdan qalxan düzəldirəm,
dəbilqə kimi başımda gəzdirirəm onu,
silah kimi tuşlayıram yad ünvanlara .
Mən hara, məsumluq hara...
Mən iki dəfə qadın oluram -
sevəndə -
dünyanı soyunub
əllərini geyinəndə sevgilimin
gizli-gizli.
Qulağımdan silinəndə başqa səslər,
təmizlənəndə...
Bir də hər ay sonu ,
intizarla gözləyəndə qadınlığın haray çəkib
məni dağa-daşa salan ağrısını.
Ayıbımdan qızaranda üstüm-başım,
kirlənəndə... sevinirəm...
Bax o anda, İbrahim,
içimdən bir hiss keçir -
mən qatiləm -
bətnimdəcə doğulmamış
arzuları
parça-parça öldürürəm...
