Kulis Qismətin “Şənbə günü saat 12-də” şeirini təqdim edir.
Yağış şəhəri güllə-baran edir.
Gedir,
sağ əlində çətir tutmuş bir adam gedir
Nazim Hikmət küçəsilə üzü aşağı.
Göydələnlərin bahalı kölgəsindəki
evlərin pəncərəsindən
fikirli gözlər zillənir küçəyə.
Qab-qacaqlı, qaş-qabaqlı xanımların gözləri…
Fikrinin çəkməcəsində
“ehtiyat üçün” bıçaq gəzdirən taksi şoferi
sarıköynək avtomobilin pəncərəsindən
topdan və pərakəndə satışla söyüş satır.
Dabanları şişmiş, düymələri düşmüş,
qırmızı vedrəsi moruqla dolu bir uşaq
üzü yağışa tərəf qaçır.
Elə bil, yox olmaq istəyir yağışın içində…
Külək buludları kart kimi qarışdırır.
Vicvicə keçir gölməçələrdən,
suların üzü qırışır…
Sağ əlində çətir tutmuş adam
Nazim Hikmət küçəsilə üzü aşağı gedərkən,
(düz tapdınız, yəni mən)
üşüyür və düşünür:
Axşamlar Cavid parkında
bir qocanı gəzdirməyə çıxarır nəvələri.
Cənab Parkinson!
Başı təslim bayrağıtək sağa-sola yellənir;
ya üstünə hücum çəkən
xatirələri qovmaq istəyir,
ya da ölümün “Gedəkmi?” sualına
“Hələ yox” – deyir…?
Nazim Hikmət küçəsilə üzü aşağı gedən adam
dostlarının yanına tələsir qayğılı addımlarla;
ən sadiq dostlarının – kitabların yanına…
